1. Back from Cali

> Audio <

"This place ain't got no heart
You'll have to carry me back from Cali
I'm tired and broken and I lost my way
You'll have to carry me back from Cali
I don't want money, I don't need no fame
You'll have to carry me back to where I belong
I got to leave this angel city
But I can't do it by myself
So if you please, mama, can you save me
Before I blow this life to hell"

Obcasy zniszczonych kowbojek przerwały senną ciszę w porze sjesty. W Riogrecrest nie można było uświadczyć wielu gości, a mimo to twarz portiera zdradzała niezadowolenie. Myślałby kto, że w tej dziurze, tuż na granicy Doliny Śmierci, powinni cieszyć się z każdego klienta. Nadęty meksykaniec udawał, że nie rozumie tego, co się do niego mówiło.
- Jeden pokój, por favor, albo wzywaj jefe. Łapiesz, ese? Płacę gotówką. Gotówką. – nie wiadomo, czy groźba, czy plik zielonych banknotów, którymi zaczęła machać, ożywił siedzącego mężczyznę, ale w chwili przerzucił się na coś co przypominało angielski i z służalczym uśmiechem wyciągnął księgem, by wpisać nowego gościa.
- Nobre?
- Qué?
- Imię.
- Eddy. Eddy...Oliver. –jej nowe nazwisko widniało na plakacie za plecami portiera. Na zdjęciu uśmiechał się słynny kucharz Jamie Oliver, który z całą pewnością nie słyszał o tej dziurze. Wątpiła także, by skojarzył je siedzący przed nią meksykaniec. Nie wyglądał na takiego, co zbyt uważnie przygląda się otoczeniu. Zresztą, ten motel na pewno wolał nie znać prawdziwej tożsamości większości swoich gości.
Po kolejnych minutach gimnastyki lingwistycznej w końcu dzierżyła w dłoni upragniony klucz. Trzymając go niczym zdobycz wojenną, opuściła recepcję. Powiew pustynnego powietrza uderzył Eddy prosto w twarz. Słaba klimatyzacja w postaci wiatraczka na biurku recepcjonisty wydawała się teraz wybawieniem.
Dziewczyna przyspieszyła kroku. Nie chciała być rozpoznana, a do tego upał przypominał jej o tym jak desperacko potrzebuje prysznica. Rzuciła krótkie spojrzenie na swojego zakurzonego, bladoniebieskiego antycznego cadillaca, spokojnie spoczywającego na równie zakurzonym parkingu i czym prędzej otwarła drzwi do swojego raju.
No nie do końca raju, bo pokój był tak obskurny, jak tylko można sobie wyobrazić. Tapeta na ścianach odpadała w większości miejsc, a tam, gdzie się trzymała, robiła to tylko na słowo honoru. Łóżko zbyt dosadnie było wygniecione, a w pościeli można było wyczuć perfumy dziwek, które tu pracowały na swój chleb przynajmniej w ostatnim roku. O ile nie dziesięcioleciu. Lampka przy łóżku kiedyś miała klosz, teraz była jedynie żarówką ze smutnie wiszącym kablem. Ku zaskoczeniu Eddy był tu też telewizor. Ale był tylko rekwizytem. Gdy przycisnęła włącznik, na ekranie zobaczyła tylko śnieżenie.
Odłożyła torbę na łóżko i zdjęła przepoconą koszulkę. Nie myślała, że przez podarte, pożółkłe zasłony mógł ją zobaczyć każdy kto podejdzie wystarczająco blisko, bo w koło nie było żywej duszy. A jeśli miałby podglądać ją recepcjonista, to miała to gdzieś. Niech chłopak zwali sobie choć raz do kobiety widzianej na żywo.
Kwestia tego, że każdy mógłby ją tu zestrzelić, bardziej przemawiała do Eddy. Wyciągnęła glocka zza paska spodni i upewniając się, że jest odbezpieczony, wzięła go ze sobą do łazienki. Schowana pod prysznicem, starała się nie myśleć. A jednak nie potrafiła. W głowie dziewczyny wciąż dudniła smutna myśl. O tyleż smutna, o ile cholernie irytująca. Myśl, że po raz kolejny zostawia swoje życie. Znów uciekała, by zacząć na nowo. Jeszcze dobrze nie uciekła przed poprzednim, a już zostawiała kolejne. Po to, by i to następne spierdolić tak śpiewająco...

Nie wiem, dlaczego to piszę. Dla potomnych. No, nie własnych, oczywiście, bo w moim wypadku mowy o dzieciach nie ma. Ale dla Was, którzy pokazaliście mi, że są momenty, w którym mogę zrzucić twardą skórę. Jedyne momenty, w których byłam szczęśliwa.
Wiem, że nie jestem jedyną osobą, która dla Was pisze. Widziałam Waszego ojca, zapisującego słowa, które nie potrafiłyby wyjść z jego ust, gdyby nawet bardzo chciał. Nie wyobrażacie sobie jak bardzo go rozumiem. Najtrudniejsze momenty w moim życiu to te, gdy słowa nie formuują się jak trzeba, gdy muszę je wypowiedzieć. Ta cholerna cisza sieje więcej zniszczeń niż słowa. Słowami pokazujecie, że Wam zależy. Cisza to obojętność. Cisza to przyzwolenie na czyjeś odejście.
Jestem złodziejką. Ukradłam Waszemu ojcu pomysł na dziennik. Ale nie tylko to należałoby wrzucić na listę moich grzechów. Nie chcę ich wszystkich na Was zrzucać, moi kowboje, ale częścią się podzielę, żebyście nie wpadli do tego samego bagna.
Wiecie, że tak naprawdę nazywam się Michelle? Michelle Faith Conway. Tak, moja mama miała fantazję. Jedyne, co miała. Ale będę Was zanudzała smutną historią swojego dorastania. Chciałam tylko, żebyście zauważyli ironię w doborze imion. Faith pasuje do mnie jak wół do karety. Wiara nie jest moją mocną stroną. A w dodatku, biegając po podwórku w Austin, między Jessicami i Kevinami czułam się co najmniej idiotycznie, słysząc matkę wołającą mnie: „Michelle! Odłóż tą cholerną piłkę i chodź tu! Znów zepsuł się ten piekielny telewizor!”. Od tego czasu pod groźbą śmierci zabroniłam mówić do siebie Michelle. Znacie mnie jako Eddy. Żadną ciocię. Pamiętacie, jak Wam tego też zabroniłam?
Shelly. Tylko to jeszcze akceptuję. Ale jeśli tak mówicie, to znaczy, albo ze sobą sypiamy, albo coś przeskrobaliście.
Tak jak Elle. Ucząc się mówić, mój mały kowboju, umiałeś powiedzieć tylko „Elle”. I tak mi zostało. Tylko dla Ciebie.

Zamykając notes, Eddy złapała się na tym, że od ładnych kilku minut zjada końcówkę długopisu. Pisanie pamiętnika zmuszało ją do refleksji. Pamiętnik. Na dźwięk tych słów dziewczynę przechodził dreszcz. Okropne określenie, kojarzące się z nastoletnimi latami i całkowitym brakiem wyczucia stylu.
Siedząc na łóżku w motelu gdzieś pomiędzy Tam-Gdzie-Psy-Dupą-Szczekają, a Końcem Świata, rozmyślała nad wszystkimi wydarzeniami, które ją tu zaprowadziły. Wiele było tych wydarzeń. Wspominanie ich zajmowało czas. Ale akurat czasu Eddy miała mnóstwo – jak to zbieg.
Już wcześniej sądziła, że jest specjalistką w uciekaniu, ale teraz była tego pewna. W końcu tak to się wszystko zaczęło.
Dorastając w Austin wciąż ocierała się o dzieciaki, które miały wszystko to, czego ona nigdy nie miała. I to ta chciwość właśnie wpędziła ją w kłopoty.
Historia poczęcia Michelle była tak samo żałosna, jak jej życie. Alison Conway zaciążyła na jednej z wielkomiejskich, jak jej się wydawało, potańcówek. W łazience. Przypadkowemu gachowi. Wtedy wydawał się Alison kimś niesamowitym. Miał modne bokobrody, włosy na żelu i złotego rolexa, który niby dyskretnie pojawiał się za każdym razem, gdy mankiet różowego garnituru unosił się w górę. To chyba właśnie tego rolexa widziała Alison przy każdym pchnięciu, które ten owłosiony, arogancki palant wykonywał w kabinie. Michelle niewiele wiedziała o ojcu. Przez kilkanaście miesięcy rodzice próbowali udawać zgraną parę. Ale było to tak prawdziwe, jak chińska podróbka rolexa ojca. Nim Eddy skończyła rok podziękował za wspólne życie i ulotnił się, zostawiając Alison lakoniczną notkę na stole. Poza kilkoma wyblakłymi polaroidami, Eddy nie miała więcej pamiątek po ojcu.
Alison długo nie mogła się pozbierać. Córka podejrzewała, że nigdy nie wzięła się do końca w garść i gdyby nie to, że nadchodził najwyższy czas, by odstawić ją od piersi i przerzucić na normalne jedzenie, którego nie było, nigdy nie podniosłaby się z kanapy. Nie mogąc liczyć na wsparcie dziadków, Alison podjęła pracę w pobliskim sklepie. Nie była dobrą pracownicą. Bez ikry, bez energii, chciała tylko przetrwać dniówkę.
Kolejnym podejrzeniem małej Eddy było to, że matka utrzymała posadę jedynie dlatego, że jej szefowie litowali się nad losem dziewczynki. Szybko zorientowała się, że dzięki swoim blond warkoczykom i jasnym oczom może osiągnąć wiele. Wyćwiczyła więc smutne, słodkie i niewinne minki do perfekcji. Przychodziła do sklepu matki i roztapiała serca gości oraz szefostwa. Alison natomiast gorzkniała coraz bardziej. Kochała córkę, ale nie potrafiła jej tego okazać. Eddy zawsze czuła jej niemy wyrzut. Zmarnowała życie na dziecko. Ona, Alison, królowa balu maturalnego w 1980.
Jak dobrze, że chłopcy mają lepsze dzieciństwo do wspominania. Przemknęło przez głowę Eddy, gdy zaciągała się dymem papierosowym. Wygrzebała z torebki zdjęcie. Uśmiechała się na nim dwójka chłopców, przebranych za superbohaterów. Bracia mieli rok i prawie trzy latka. Ze zdziwieniem Eddy odkryła, że to nie dym papierosowy gryzie ją w oczy, a łzy. Jakże tęskniła za tymi dwoma kowbojami.

***************************************************************************
Od autorki:

Witam wszystkich. Od dłuższego czasu noszę się z zamiarem napisania opowiadania w tym klimacie. Być może przypadnie Wam do gustu. Chciałam gorąco podziękować Hagiri za to, że mnie motywowała do napisania tego. 
Biorąc pod uwagę, że w opowiadaniu pojawi się bardzo wiele postaci, zapraszam do zapoznania się z zakładkami postaci. Postaram się jednak, by wszystko było dla Was tak czytelne jak tylko może być.
Zostawiajcie adresy swoich blogów, chętnie zajrzę.
Możecie znaleźć mnie również na moim drugim blogu http://crownsjewel.blogspot.com/