3. Lithium

Come to bed, don't make me sleep alone.
Couldn't hide the emptiness, you let it show.
Never wanted it to be so cold.
Just didn't drink enough to say you love me.
Darling, I forgive you... After all,
Anything is better than to be alone.
And in the end I guess I had to fall.
Always find my place among the ashes.
I can't hold on to me,
Wonder what's wrong with me.

> AUDIO <

Dni stawały się tygodniami, a tygodnie miesiącami. Czas stawał się coraz bardziej ulotną wartością. Za to z każdym kilometrem, dzielącym ją od Austin, Eddy czuła się lżej. Od rozmowy z Boogym minęło już kilka tygodni, a ona wciąż nie miała odpowiedzi, gdzie chce się zatrzymać. Wiedziała za to powoli, jaką osobą chce być. Tak przynajmniej wydawało się w 2003 roku siedemnastolatce. Przefarbowała włosy na ciemny brąz, chcąc całkiem odciąć się od przeszłości. Zaczęła rozumieć filozofię swoich przyjaciół i, co więcej, zaczęła przyjmować ją jako swoją.

Dlatego też nawet nie zezłościła się, gdy promienie słońca brutalnie wyrwały ją z objęć Morfeusza, uświadamiając przekrwionym oczom dziewczyny jak bardzo przeholowała z alkoholem. Nie zezłościła się też, czując ogromny ból żeber. Podniosła koszulkę Calvina: sięgającą do kolan, śmiesznie gangsterską i idealną w roli piżamy. Przyjrzała się swojemu bokowi, zauważając opatrunek, chroniący tatuaż na żebrach.

- Co to, kurwa, ma być?

- Chciałaś uczcić rok jazdy z nami. – zza kierownicy nadeszło wyjaśnienie. Otępiały umysł Eddy przyglądał się wizerunkowi kompasu. Tatuaż był naprawdę spory i jedyne pytanie, które męczyło Eddy brzmiało: „jakim cudem nie pamięta przynajmniej dwóch godzin kłucia igłą?”.

- Ta. Daisy zafundowała ci dziarę.

- Kompasu?

- Żebyś zawsze pamiętała, gdzie jest twoja prawdziwa północ, skarbie. – do rozmowy dołączyła się zmartwychwstała Daisy. Potargała włosy, uściskawszy przyjaciółkę i odpaliła Malboro.

- Dzięki.

Wiele litrów whisky później Eddy i jej ekipa zatrzymali się w Vegas. Potrzebowali znów narobić trochę pieniędzy, by móc ruszyć w dalszą drogę. To właśnie tutaj Eddy zrozumiała sens rozmowy z Boogym. Czuła, że tu kończy się jej podróż. Vegas oczarowało ją przepychem, łatwym zarobkiem i mnogością szans.

- Tu wysiadam. – ogłosiła przyjaciołom, gdy zauroczona wpatrywała się w migocące światła Miasta Grzechu. Calvin, niezbyt zazwyczaj rozmowny, uniósł wysoko brwi, pochłaniając trzeci kawałek pizzy. Margheritty. Tylko taką tolerował.

- To miasto cię przeżuje, strawi do połowy i wypluje z powrotem.

- Dzięki, Cal, za obrazową metaforę. Od razu nabrałam ochoty do życia. – połączenie obrzydzenia i złości na ślicznej twarzyczce Daisy wydawała się wyjątkowo komiczna. Eddy nie wydawała się być ani zła, ani obrzydzona. Uśmiechnęła się do całej czwórki i zaciągnęła się skrętem. Tanie motele mają swój urok szczególnie przez to, że nie mają czujników dymu.

- To niebezpieczne miasto, masz rację. Ale czuję, że tu powinnam zostać. To tu cały czas zmierzałam. Rozmawiałam z menagerką w Lucky Sphinxie. Będą mieli dla mnie posadę.

- Jeśli czujesz, że to właśnie to, nie możemy cię odciągać. Ale wiesz, że zawsze możesz na nas liczyć. – całus Boogy’ego, złożony w ciemnych włosach Eddy był tłusty, ale pełen miłości i akceptacji.

- Wiem, dziękuję. Dziekuję wam za te miesiące, za wszystkie odloty i za to, że pozwoliliście mi wyrwać się z tego szamba, w którym mieszkałam. Zawsze będziecie w moim sercu.

- A ty w naszym, kochanie. – usta Daisy nie były tłuste. Były słodkie i jak zawsze miękkie. Dziewczyny znalazły już dawno swój sposób na okazywanie sobie uczuć. Delikatne kobiece dłonie, wędrujące po równie delikatnej skórze innej kobiety wyrażały: możesz na mnie liczyć. Pocałunki, składane na szyi i dekolcie zdawały się mówić: dziękuję. A nagie piersi, napierające na siebie w ekstazie krzyczały: kocham cię.

Chciwość jest cechą, której nienawidzę. Chciwość doprowadziła mnie na skraj. Stałam się wszystkim tym, czego nienawidziłam. Przez chciwość patrzyłam na świat przez pręty złotej klatki. Klatki, w którą sama się wpakowałam. Uciekając od biedy, wpadłam w sidła bogactwa. Mam nadzieję, że nigdy nie doświadczycie cierpienia bycia w potrzasku. I nigdy nie ufajcie facetom z włosami ułożonymi z większą dokładnością niż Wasze własne.

Jest tyle rzeczy, przed którymi chciałabym Was przestrzec, a jednocześnie wiem, że pójdziecie swoją drogą i popełnicie własne błędy. Będę obok. Będę Was wspierała i pomogę. Ale nigdy nie pozwólcie, by dolar przesłonił Wam osąd, moi kowboje.

Wielu przede mną i wielu po Was popełni ten błąd. Ale nie znam ani jednej osoby, która wyszłaby na tym dobrze. Wartości, które wpajała Wam babcia mogą być odrobinę brutalne, ale są prawdziwe. Te, które znacie od Waszej matki są bardzo honorowe – nie wszystkie zastosujecie w prawdziwym świecie. Nie znam tych słów, które chce przekazać Wam ojciec, ale wiem, że żyje w nim duch wojownika i przywódcy. Moje słowa pewnie nie znaczą zbyt wiele, ale jeśli wyciągnięcie z tego średnią będziecie mieli całkiem przyzwoity kodeks moralny.

Praca na stanowisku krupierki nie była zbyt wdzięczna. Długie godziny, klienci z różnymi zaburzeniami, dewiacjami i zwykłymi, burackimi pretensjami, a do tego średnio chwalebna pensja. A mimo to, Eddy cieszyła się, mogąc wskoczyć w swój mundurek: spodnie w kancik i białą koszulę. Oczywiście, im niżej rozpięła guziczek, tym więcej klientów miała przy swoim stole. Ale lubiła to. Kontakt z ludźmi. Szybko nauczyła się zarówno wszystkich kruczków krupierki, jak i jak owijać sobie mężczyzn wokół palca. To mocno wzmacniało jej pensję. To także pozwalało Eddy na zaspokajanie nowego hobby: wciągania kokainy ze złotych kart kredytowych swoich klientów. Wielu z tych mężczyzn z pewnością sądziło, że kupi sobie w ten sposób przychylność Eddy, jednak ona sypiała tylko z tymi, którzy przypadli jej do gustu. Czy było ich mało, czy dużo? No cóż, zależy jak leży. Ale skoro wielu z nich oferowało prezenty, suto obsypane kokainowym śniegiem, nie widziała powodu, by rezygnować.

Czasem wspominała czasy w vanie swoich stukniętych hippisów. Z rozrzewnieniem i uśmiechem na ustach przypominała sobie ich wojaże. Brakowało jej wolności, szerokiej autostrady i braku pewności. W tych rzadkich momentach, kiedy nie była nagrzana, zastanawiała się, co też robią jej przyjaciele, gdzie teraz mogą się znajdować. Lubiła za to swój mały chaos. Eddy nigdy nie była typem kobiety, która lubiła porządek. Była bałaganiarą zarówno w życiu, jak i w domu. Jej mały pokoik, wynajęty od właściciela zaprzyjaźnionego burdelu był wiecznie zagracony. Niedopałki, butelki, mnóstwo szmat walających się po podłodze. I właśnie w noc, gdy zastanawiała się, czy wyłączyła żelazko przed wyjściem do pracy, do kasyna wszedł Pan Porządek. 

Jeśli można określić kogoś mianem perfekcjonisty po jednym spojrzeniu, to na pewno on na to zasługiwał. Piaskowy garnitur i wypastowane na błysk buty. Marynarka, odsłaniająca dokładnie tyle mankietu koszuli, ile zalecane. Idealny metr osiemdziesiąt pięć, idealnie kwadratowa szczęka i niby niedbały zarost za 80 dolców u fryzjera, co dwa dni. Sygnet na małym palcu i uśmiech, wybielany co trzy miesiące, który kontrastował ze karnacją o kolorze jasnej czekolady  - to akurat miała być zasługa genów – nie solarium.

- Można się przysiąść?

- Zapraszam. – Eddy nie miała pojęcia, że zaprasza go nie tylko do swojego stołu, ale i do życia. Rex, bo tak nazywał się Pan Perfekcyjny zagościł w życiu Michelle na stałe.

Zabierał ją do najlepszych restauracji, kupował najdroższe prezenty i podwoził ją do pracy. Gdy nie mógł zjawić się osobiście, przed burdelem czekał zawsze RollsRoyce z jednym z Rexowych „ludzi”. Pierdolona bajka o Kopciuszku. Eddy po raz pierwszy w życiu opuściła gardę i pozwoliła, by ktoś inny zaczął kontrolować stery. Razem spędzili niezliczone godziny, wciągając równiutko ułożone kreski rulonami ze studolarówek, po to, by chwilę później oddawać się cielesnym rozkoszom w łóżku. Eddy miała wrażenie, że Rex naprawdę jej słucha. Poza swoją manią kontroli, był świetnym partnerem. Dbał o nią i z fascynacją słuchał jej opowieści o życiu w drodze. Chciał nawet poznać jej przyjaciół, dbał też, by i ona poznała jego znajomych. A poza tym, tak pięknie nazywał ją swoją. Mówił, że nigdy jej już nie wypuści i na zawsze będzie w jego ramionach. Jak miło było w końcu do kogoś należeć. W końcu zobaczyć, że nie dryfuje się samemu bez celu. W końcu ktoś ją zauważył i chciał. Była wystarczająca. Było jej z tym na tyle dobrze, że gdy Rex oświadczył, że „chce, by za niego wyszła”, Eddy oszalała z radości. Cóż, czy któraś kobieta nie oszalałaby na widok pięciokaratowego cudeńka?

Nagle zaczęło Eddy rozwinęła w sobie mnóstwo pokładów zainteresowania typowo babskimi sprawami: koronkami w sukni ślubnej, odcieniem kwiatów w kościele i smakiem tortu. Zapomniała zadać kilka ważnych pytań, między innymi: gdzie odbędzie się ślub? Gdzie zamieszkamy później? Jak zamierzasz mnie utrzymać?