5. Broken wings

Fight the fight alone

When the world is full of victims

Dims a fading light

In our souls

Mend the broken homes

Care for them they are our brothers

Save the fading light in our souls

In my opinion seeing is to know

What you give

Will always carry you

And who's to say

We won't survive it too

>AUDIO<

Przez długie minuty słyszała tylko odległe echo gitarowych riffów z głośników przy barze i odgłosy zabawy. Zupełnie, jakby nic się nie stało. Skuliwszy się w szafie, pomiędzy kraciastymi koszulami, skórzanymi kurtkami i dwoma parami zniszczonych buciorów, Eddy bała się nawet odetchnąć. Strach sparaliżował ją tak bardzo, że nie potrafiła ruszyć palcem. Chwilę później strach zastąpiła wściekłość. Obiecała sobie, że już nigdy nie będzie się go bała. Po to uciekała. Żeby się go nie bać. Więc skoro skurwiel chciał ją zabić, to mogła chociaż zachować resztkę godności. Przyjąć kulkę w łeb bez mokrych gaci. Ale nie chciała umierać.
- ... w takim razie, jak ten wóz znalazł się tutaj? – głos męża uderzył w świadomość Eddy tak mocno, że procenty wyparowały jej z głowy.
- No wiesz, praca mechanika nie jest łatwa. Zbieramy, co się da rozłożyć na części. – pod samymi drzwiami Jax próbował jeszcze czarować Rexa. Ten jednak zwiedził już poprzednie pomieszczenia i chciał teraz sprawdzić i to.

- Wybaczysz mi, jeśli mimo to sprawdzę? Dla spokojnego sumienia? – niemal słyszała, jak Jax wzrusza obojętnie ramionami. Rex zrzucił kołdrę z łóżka, zajrzał pod nią, otworzył łazienkę i zaglądnął pod prysznic. Już miał wychodzić, gdy Eddy usłyszała śmiech Rexa.
- Żaden idiota nie schowałby dziewczyny w skrytce na kochanki, ale pozwolicie? – zbliżył się do szafy, chociaż pomysł z chowaniem tam uciekinierki był kompletnym żartem. Wolał być pewien. Skrupulatny skurczybyk. To miały być jej ostatnie myśli? Serce musiało się zatrzymać w piersi Eddy, bo ta sekunda trwała za długo. Już chciała wyjść sama, gdy usłyszała Tiga – obleśnego ciemnego motocyklistę, który robił do niej podchody wcześniej. Jego głos brzmiał tak, jakby zdradzał się z czymś, co niezbyt chętnie chciał wyznawać kolegom:
- Chociaż... stary, jak tak teraz myślę, to ja chyba widziałem tą twoją panienkę.
- Jesteś pewien? – dłoń Rexa zatrzymała się na klamce.
- Ciemne włosy, drobna, świetny tyłek, wyszczekana i spanikowana. Prowadziła wóz. Zostawiła to cacko, więc je przywiozłem. Uznałem, że się przyda. Nie sądziłem, że będzie kradziony.
- Co? Przywiozłeś mi tu kradziony wóz, idioto? Wiesz jakich to mogło nam narobić kłopotów?! Kurwa, Tig. Na starość mógłbyś nauczyć się ruszać głową, nie tylko chujem!
- Panowie. Poczekajcie chwilę z potyczkami. Jesteś pewny, że to była Michelle?
- Nie przedstawiała się. Ale rozmawiała z kasjerem na stacji. Kupiła red bulla i paczkę fajek. Pytała jak dojechać do Seattle. Facet polecił jej najgorszą z możliwych dróg. Pokazałem jej na mapie jak ominąć roboty na 912. Liczyłem na małe ruchanko w akcie wdzięczności, ale zagroziła, że odgryzie mi sprzęt. Z wariatką się użerać nie będę.

- To brzmi jak Eddy. W Seattle mieszkał kiedyś jeden z jej poronionych kumpli. Dzięki, panowie, za współpracę. Doceniam to.  – po wymianie uścisków rąk Eddy słyszała tylko, jak Rex wychodzi, dzwoniąc do swoich ludzi z nowymi poleceniami. Znów nastała cisza. Chłopcy postanowili sprawdzić, czy na pewno zniknął. Chyba zasnęła na chwilę, bo gdy znów otworzyła oczy, porażone światłem żarówek na suficie, czuła się jak po przejażdżce rollercoasterem. Podał jej dłoń, pomagając wygrzebać się z szafy.
- Michelle?
- Nie pytaj.
- A on?
- Długa historia.
- Mamy czas. Uratowałem ci tyłek. – Jax rozsiadł się na rozkopanym łóżku, odpalając papierosa. Bez pytania Eddy wzięła sobie również jednego, wskakując na blat szafki na bieliznę.
- Technicznie rzecz biorąc, Tig to zrobił.
- Mogę go zawołać, żebyś mogła osobiście mu podziękować. – uśmiech Jaxa był wyjątkowo jednoznaczny, a czubek języka wypychał policzek mężczyzny dla podkreślenia kosmatych myśli. Wypuścił z płuc dym, rozkoszując się ironicznym spojrzeniem Eddy.
- Więc?
- Bajka o Kopciuszku poszła nie tak. Znudziło mi się kantowanie zamroczonych wódą frajerów w Las Vegas. Miał być książę na białym koniu. Dostałam żabę z brylantowym kastetem. Chyba dostałam za swoje, bo te wszystkie świecidełka przesłoniły mi zdrowy osąd. Ale w końcu postanowiłam pozbierać resztki godności i zwiewać.
- Aż tak cię kocha, że postanowił przeszukać cały stan?
- Nie do końca. Przed wyjazdem widziałam jego wybuch złości. Na szefie. Facet nie poświadczy już o zdradzie, ale ja mogłabym być idealnym świadkiem koronnym.
- To już powód.
- Poza tym uciekłam z samochodem. I jego pistoletem...
- Niektórzy lubią swoje cacka.
- I kulą w jego udzie... – po wyznaniu prawdy powinna czuć się lżej. Powinna, nie? Prawda wyzwala. Tak uczyli w kościele. Jax nie odzywał się aż z papierosa został sam filtr. Myślał w ciszy, marszcząc jasne brwi. Eddy czuła się paskudnie. Miała wrażenie, że wice prezes ocenia ją i jej głupie zachowanie. W końcu Jax wstał, potargawszy krótkie włosy i podszedł do Eddy.
- Przydałaby nam się barmanka. A tobie nowe życie. – ucałował ją w czoło z uśmiechem. Braterska opieka Jaxa wprawiała w Eddy w zakłopotanie, ale jednocześnie po raz pierwszy od dawna dała jej nadzieję. Tą scenkę przerwało wejście Tary. Widok, jaki zastała nie zadowolił jej. Uniosła brwi, opierając ręce na biodrach w bardzo wymowny sposób.
- Dziękuję, Jax. Wybaczcie, muszę podziękować reszcie za pomoc. – zeskoczyła z szafki, mijając parę. Idąc korytarzem czuła palące spojrzenie Tary, wwiercające się w jej plecy. Była wściekła i zazdrosna. Ale wkrótce Eddy zapomniała i o tym, gdy wróciła w kolorowe zamieszanie w głównej sali. Nie myślała o zazdrosnej Tarze, ani o chcącym jej śmierci mężu.
- Panowie, dziękuję. Uratowaliście mnie. – zarówno Tig, jak i Juice otrzymali całusa od Eddy. Obaj wyglądali na równie zaskoczonych. Wkrótce nikt już nie pamiętał o niezapowiedzianej wizycie. Whisky lała się strumieniami, a w powietrzu unosił się ciężki zapach dymu papierosowego, seksu i perfum.

Następnego dnia nim ktokolwiek inny wstał, Eddy wyszła na zewnątrz. Zapachy, wymieszane w środku powodowały mdłości. Zamknęła za sobą drzwi baru i odpaliła papierosa, zaciągając się chłodnym, porannym powietrzem, przyjemnie rozpychającym się w jej płucach.
Wczoraj nie miała okazji przyjrzeć się temu wszystkiemu dokładnie. Do posesji prowadziło jedno wejście, strzeżone przesuwną bramą. Po lewej stronie stały równo ułożone motory członków klubu, a na przeciwko stały samochody reszty. Tuż obok stał pawilon warsztatu. To był ponoć legalny zysk klubu. Nie chciała pytać, co było nielegalnym. Obok dwóch par drzwi garażowych warsztatu było wejście do „paszczy lwa”, jak mówił Bobby. Biuro, bo tam prowadziło owo wejście, należało do matki Jaxa i żony Claya. Ponoć to ona trzymała tu wszystkich w szachu i budziła strach w niewinnych duszyczkach.
Nad głową Eddy widniał napis Teller-Morrow Repairs. Nieopodal, niezależnie od warsztatu, stała siedziba klubu, z którego niedawno wyszła. Był to jednopiętrowy, dosyć rozłożysty pawilon. Wchodziło się wąskim wejściem. Na prawo stał bar, a po lewej była mała scena; na ścianie wisiał duży telewizor, a na środku stały fotele i stół bilardowy. Idąc pomarańczowym korytarzem dochodziło się do części „mieszkalnej”, czyli tam, gdzie wczoraj się ukrywała. Eddy nie udało się zwiedzić tylko jednego pomieszczenia – kaplicy. To tam klub obradował. Przez przeszklone drzwi Eddy widziała tylko wielki, okrągły stół z wyrzeźbionym Żniwiarzem na środku. Podobno tylko nosząc kamizelkę, można było tam wejść. Ale Eddy nie mogła liczyć na kamizelkę. Nie była gangsterką. Nawet nie umiała jeździć na motorze. A poza tym, nie była mężczyzną.
- Kawy? – zdecydowanie niemęski głos, zwrócił uwagę Eddy w stronę parkingu. Z dużego samochodu wyszła kobieta. Miała długie, gęste, ciemne włosy z jasnymi pasemkami. Była koło pięćdziesiątki i wyglądała zbyt rześko jak na tą porę. W dopasowanych dżinsach, z ładnym, mocnym makijażem w obcisłej bluzce z dekoltem nie przypominała ani jednej wymiętoszonej ofiary wczorajszej imprezy. Jedynym mankamentem w wyglądzie kobiety była blizna biegnąca pomiędzy jej piersiami. To upewniło Eddy, że musi być to matka Jaxa. Dopóki miała kawę, mogła być nawet słynnym Żniwiarzem.
- Aniele...
- Wystarczy Gemma. Białą?
- Eddy. Miło mi. Tak, proszę.
- Jak wygląda sytuacja?
- Nie chcesz wiedzieć. Sądzę, że do południa nikt nie wytrzeźwieje.
- A kim ty jesteś, kochanie?
- Kundelkiem, przygarniętym przez Jaxa.
- Klubowa fanka?
- Jeszcze raz ktoś mnie tak nazwie, to będę biła. – poczęstowała Gemmę papierosem, biorąc dużego łyka kawy.
- Tak sądziłam. Nie wyglądasz na łatwą. Jak długo zamierzasz zostać, Eddy?
- Aż Tara mnie zabije.
- Polubimy się, maleńka

Dziwne, jak Charming wchłonęło mnie całą w ciągu zaledwie kilku dni. Po tygodniu czułam się, jakby mieszkała tu od zawsze, a po miesiącu nie pamiętałam, że mieszkałam gdziekolwiek indziej. Dzięki pomocy Waszego ojca stanęłam na nogi i mogłam zająć sobie czymś czas. Praca barmanki może nie była szczytem moich marzeń, ale nie ukrywajmy: byłam tylko włóczęgą z południa, bez wykształcenia czy doświadczenia w biznesie. Jedyne, co umiałam to rozkładać Black Jacka i lać piwo. Poza tym, hej, najważniejsze, że pracowałam uczciwie.
Myślę, że warto, byście usłyszeli o mężczyźnie, który w tym czasie objął stanowisko szeryfa. Eli Roosevelt. To właśnie z jego powodu cieszyłam się, że podpisałam umowę o pracę, a moje składki były regularnie odprowadzane przez klub. Nie sądzę, by ktokolwiek pamiętał o Eliu. Nie sądzę, by ktokolwiek Wam o nim przekazał. Dlatego zrobię to ja. Dzięki niemu dowiedziałam się, co to znaczy być gliną z powołania. Wielu stróżów prawa było na liście płac gangów i „szemranych biznesmenów”. Eli od początku był temu przeciwny. Co więcej, jako pierwszy w historii Charming zakazał Waszemu ojcu i całej reszcie nosić kamizelki w mieście. Ten wrzód na dupie zachodził za skórę Sons tak długo, że w końcu chyba nauczyli się żyć z nim w zgodzie.
Warto też, by ktoś Wam przekazał wzór kompletnie odwrotny. Jacob Hale. Gdy przybyłam do Charming został burmistrzem. Jego marzeniem było wybudowanie nowoczesnego kompleksu mieszkalnego – Charming Heights. Aby to osiągnąć był w stanie zniżyć się do wszystkiego. Clay i jego ludzie spędzili całkiem sporą ilość czasu, by temu zapobiec. Wasz dziadek uważał, że ten powiew nowoczesności zagrozi staremu, sprawdzonemu klimatowi Charming. Jednak Hale wierzył w to, co robił. No cóż, ja też wierzyłabym w coś, co zapewniałoby mi pozycję wodza całej tej mieścinki i grube miliony zielonych. Był w stanie sprzymierzyć  się z nazistami, których wykurzył Wasz ojciec. Jak żałuję, że nie było mnie jeszcze wtedy z nimi. Sama chętnie bym im nakopała do hitlerowskich tyłków.
Po co Wam o tym mówię? Bo chciałabym, żebyście zdecydowali sami, kiedy nadejdzie czas. Czy chcecie być jak Eli Roosevelt: walczący o przegraną sprawę ze ślepą wiarą we własne przekonania, czy może jak Jacob Hale: śliski gnój, który dostał się na szczyt nieczystymi zagrywkami i, który szacunek zdobywał workami pieniędzy. Mam nadzieję, że kiedy nadejdzie czas, dokonacie odpowiedniego wyboru, moi kochani kowboje.

- Dziewczyno, co ty wyprawiasz? – Eddy usłyszała głos Tiga, ale nie była w stanie go zobaczyć. Niosła kartony z dostawą. Wiedziała, że klub jest zajęty i nie chciała zawracać im głowy. Nie była przecież drobinką. A była też silniejsza niż na to wyglądała. Jednak przeceniła chyba swoje możliwości, bo kartony zasłaniały jej widok i nie miała pojęcia, kiedy wpadnie na ścianę, albo dobije do drzwi. Z wdzięcznością więc przyjęła pomoc.
- Dzięki, Tiggy.
- Od tego masz świeżaków, żeby ci pomogli. Jesteś barmanką, nie tragarzem. – mężczyzna położył pudła na podłodze z takim przekonaniem, jakby chciał potwierdzić swoje słowa. Eddy wzruszyła jedynie ramionami, nie widząc w tym wszystkim wielkiego problemu. Wyciągnęła nóż, ukryty przy pasku Tiga, kucając przy paczkach. Chociaż drgnął nerwowo, nie będąc przyzwyczajony do tego, by ktokolwiek ruszał jego broń, tym bardziej kobieta, nie powiedział nic.
- Świeżaki załatwiają coś dla Gemmy. To nic takiego. – Z każdym zdaniem ostrze noża otwierało kolejną paczkę z butelkami alkoholu. Dużo Jacka i trochę tequilli.
- Co dla Gemmy?

- Nie prowadzę jej kalendarza.
- Wielka szkoda, bo miała zająć się chłopcami. – Eddy wstała, słysząc głos Tary. Oddała nóż Tigowi, nie chcąc, by kobieta uznała ją za niebezpieczną. Z Tarą nigdy nie było wiadomo. Od samego początku za nią nie przepadała, a im bardziej Eddy zadomowiała się w Charming, tym bardziej Tara dystansowała się do niej. Dlatego też dziewczyna nie sądziła, że Tara przyjmie ofertę pomocy, ale postanowiła spróbować:
- Zajmę się nimi.
- Umiesz przewijać?  - pytanie matki dwójki brzdąców było tak wyrwane z kontekstu, że Eddy zbaraniała. Na szczęście, z pomocą znów przyszedł Tig. Wziął od Tary fotelik, w którym leżał mały Thomas i zdjął jej z ramienia torbę, niezbędnik każdej matki.
- Mam dwie dorosłe córki. Chyba jeszcze pamiętam jak to się robi. Dam jej korepetycje. – Chociaż Tara wcale nie wyglądała na przekonaną, najwyraźniej miała coś ważnego do roboty. Kucnęła przy starszym synu, pokazując na Eddy.
- To ciocia Eddy, nowa koleżanka taty. Jak poprosisz ją ładnie to pójdzie z tobą na huśtawki. Ale musisz być bardzo grzeczny, dobrze? Jak tylko wróci babcia, to się wami zajmie. Mamusia musi jechać do szpitala. Wrócę jak najszybciej będę mogła. – Ucałowała jasną główkę chłopca i wstając, posłała nieodgadnione spojrzenie Eddy. Ta skinęła głową, uśmiechając się do Tary. Nie musiały być przyjaciółkami, by sobie pomagać. Tego już zdążyła się nauczyć. Zawołała do siebie palcem chłopca i wzięła go na ręce, sadzając na barze.
- Ty jesteś Abel, tak? – spytała chłopca. W odpowiedzi dostała nieśmiały ruch głową. Bardzo poważnie traktując malucha, Eddy podała mu dłoń.
- Jestem Eddy. Żadna ciocia. Miło mi cię poznać. Weźmiemy twojego braciszka i pójdziemy się pobujać. A później dam ci lody, co ty na to? – uśmiech chłopca potwierdził, że był to strzał w dziesiątkę. Nie wiedząc jak to się stało, piętnaście minut później Eddy była pełnoetatową niańką. Nie wiedziała, że Tara przyglądała im się jeszcze chwilę nim odjechała. Nie wiedziała też, że na twarzy kobiety zagościł krótki, ale szczery uśmiech, a z jej serca spadł kamień, gdy odjeżdżała do szpitala, załatwiać sprawy zawodowe.
Została w warsztacie całkiem sama. Jaxa i ekipy nie było, świeżaki jeszcze nie wróciły, a Tig musiał dołączyć do reszty.

W biurze Gemmy był tylko Chucky, który szczerze przerażał Eddy. Księgowy bez ośmiu palców ze sztucznymi dłońmi, które Gemma zamówiła mu na Ebuy’u. Nie był groźny, a z wyglądu przypominał tylko księgowego, ale przez jego dziwne fazy, Eddy miała gęsią skórkę na jego widok. Czasem mówił tylko wierszem, czasem po francusku, czasem chodził tylko tyłem, a wcześniej – co na szczęście wiedziała z opowiadań – nieświadomie masturbował się w sytuacjach stresowych. Nabrał tego nawyku w więzieniu i dlatego też stracił palce. Ponoć Chińczycy, dla których pracował mieli dość jego zachowań, więc oszczędzili mu tylko palce potrzebne do obsługi kalkulatora. Na szczęście, gdy ci psychopaci znudzili się biednym Chuckym, przygarnął go Tig, a teraz opiekowała się nim Gemma.
Tego typu historii było w warsztacie Teller-Morrow pełno. A wielu z nich Eddy nigdy miała nie poznać. Być może na jej własne szczęście. Była świadkiem wystarczająco wielu porąbanych epizodów.
W tamtej jednak chwili cieszyła się sytuacją, w której się znalazła. Zerkała na śpiącego w nosidełku Thomasa i bawiła się z energicznym Ablem. Rozumiała już dlaczego Tara, Jax i Gemma byli tak zakręceni na punkcie tych chłopców. Byli naprawdę słodcy.
Wrótce zabawę przerwało pojawienie się samochodu. Z dużego SUVa wyszła szczuplutka blondynka na wyjątkowo wysokich obcasach. Miała na sobie skórzaną kurtkę i bardzo kusą sukienkę. Z daleka Eddy nie mogła jej rozpoznać, ale rozpoznała dwójkę dzieciaków, które wysiadły z auta. Syn i córka Opiego – najlepszego przyjaciela Jaxa i syna założyciela klubu. Za nimi wysiadł jeszcze chłopczyk. W podobnym wieku do pozostałej dwójki. Więc kobieta ta musiała być narzeczoną Opiego – Lylą. Eddy nigdy wcześniej jej nie poznała, ale wiedziała, że pracuje w Carracarze – wytwórni filmów dla dorosłych. Kobieta dostrzegła Eddy i, utrzymując niespotykaną równowagę na obcasach, pospieszyła w jej kierunku.
- Cześć, widziałaś gdzieś Gemmę?
- Niestety jej tu nie ma. Załatwia coś ze świeżakami. Ty musisz być kobietą Opa. Lyla?
- Tak. A ty jesteś?
- Eddy. Barmanka. No i niańka na tą chwilę. Potrzebujesz opieki? – Eddy wydawała się czytać w myślach odrobinę znerwicowanej gwiazdki porno.
- Aż tak widać? Miałam nadzieję, że Gemma się nimi zajmie, bo ja jestem już spóźniona na przymiarkę sukni ślubnej i do pracy.
- Leć. Zostanę z nimi.
- Ale to może potrwać.
- Kochanie, mieszkam w klubie, nigdzie mi się nie spieszy. Abel na pewno ucieszy się, mając towarzystwo. Nie, kowboju? – ten argument wydał się Lyli przekonujący, bo ucałowała całą trójkę, a potem, chyba z rozbiegu nawet Eddy otrzymała całusa. Nim dziewczyna zdążyła zareagować, Lyla stukała obcasami w stronę swojego ciemnego SUVa. Po chwili odwróciła się jeszcze na chwilę, jakby coś sobie przypomniała:
- Będziesz na moim ślubie, mam nadzieję?
- Jeśli mnie zaprosisz.
- Zapraszam.
- A pożyczysz tą kieckę?
- Buty też.
- Dzięki, ale nie umiem w nich chodzić.
- Nauczę cię. Pa, Eddy. Pa, dzieciaki! – po chwili na podjeździe warsztatu znów było cicho i pusto. Eddy spojrzała na swoją powiększoną gromadkę, trochę przerażona zadaniem, w jakie się wpakowała.

- Kto ma ochotę na lody? – cała czwórka zapiszczała tak, że opiekunka aż skrzywiła się od nadmiaru decybeli.
- Dobra, dobra. Spokój. Zapraszam do baru. Tylko nie biegać. – wkrótce trójka rozrabiaków Lyli wraz z Ablem wcinali lody, a Eddy karmiła butelką Thomasa, wygodnie schowana w fotelu. Nie chciała myśleć, jakie bezeceństwa działy się na nim wcześniej. Za to myśl o jasnych oczkach jej podopiecznego był całkiem miła. Tak jak i silny uścisk jego małych rączek na jej palcu. Nie wiedziała, co to za dziwne uczucie, ale  czuła niczym niezmącony spokój. Po raz pierwszy w życiu była całkiem spokojna, czysta i bezpieczna. Wyrwała się z tego stanu, gdy Thomas ponownie spał w jej ramionach, a córeczka Opa przyszła, wydelegowana przez chłopców i nieśmiało pociagnęła Eddy za rękaw koszuli.
- Co się dzieje?
- Zjedliśmy.
- Dobre było?
- Mhm...
- I co teraz?
- Nudzimy się. – Eddy uśmiechnęła się z rozbawieniem na dziecięcą, rozbrajającą szczerość.
- To musimy wam znaleźć jakieś zajęcie. Chodźcie, w moim pokoju coś się znajdzie. – ostrożnie podniosła się, układając Thomasa w jego przenośnym foteliku i zabrała całą swoją dziatwę do pokoju. Tam przez dłuższy czas rysowali po starych, błędnych papierach kredkami, które Eddy znalazła pod barem. Kiedy i to stało się nużące, a na niebie widniał już księżyc, postanowili obejrzeć bajkę. Na szczęście niewielki telewizor w pokoju Eddy miał kablówkę.
Jax, Juice i Opie, którzy postanowili zajrzeć do nich po powrocie zastali śpiącą pomiędzy czwórką rozrabiaków Eddy.
- Poległa w boju. – skomentował z uśmiechem Opie, biorąc syna na ręce. Obudził też pozostałą dwójkę.
- Ciocia śpi, więc musicie być bardzo cicho. – Juice położył palec na ustach, pokazując maluchom, by nie hałasowały. Cała ekipa była jednak zbyt śpiąca na głośne zabawy.
- Ogarnę tu.
- Dzięki, Juicy. – Jax zabrał synów, zamykając cicho drzwi. W tym czasie Juice pozbierał zabawki, rysunki, kredki i poduszki, walające się po podłodze. Zgasił również telewizor, a na samym końcu kucnął przy łóżku, oparłszy podbródek na materacu i uśmiechnął się, przyglądając się spokojnej twarzy dziewczyny. Nie chcąc jej budzić. Po chwili podniósł się i przykrył Eddy kocem, zbierając się ku wyjściu. Jednak ona złapała go za rękę, zatrzymując w miejscu. A uścisk, skubana, miała mocny.
- Gdzie dzieci?
- Opie i Jax je zabrali. Spisałaś się.
- A wy? Jak wam poszło?
- Dobrze. Wszyscy cali. Śpij, miałaś długi dzień.
- Tak... – Eddy wyraźnie nie obudziła się do końca, bo jej umysł nie pracował jak należy, gdy zadawała pytanie:
- Pójdziesz ze mną na ślub? – ziewnęła nieprzytomnie, otulając się szczelniej kocem.
- Pójdę. – padła odpowiedź. I  gdyby widziała jego uśmiech, na pewno by nie czuła się tak błogo. Czułaby się idiotycznie, widząc, że Juice spojrzał na nią rozczulony. Nie była pieprzonym pluszowym misiem. Nienawidziła  czułości. A jednak w ciężkim półśnie budziła w najmłodszym gangsterze same pozytywne uczucia.