6. Burn it to the ground

> AUDIO <

Ticking like a time bomb, drinking till the nights goneWell get you hands off of this glass, last call my assWell no chain, no lock, and this train won't stopWe got no fear, no doubt, all in balls out

Kolejne dni obfitowały w częste wizyty klientów z zewnątrz. Zazwyczaj Eddy zajmowała się imprezami głównie w weekendy. W ciągu tygodnia bar bywał zamknięty. Ale najwyraźniej ostatnio działo się coś ważnego, bo Eddy prawie nie wychodziła zza baru.
Coraz częściej też widywała zebrania w kaplicy. Wiele nauczyła się o życiu i kulturze gangu motocyklowego. Chociaż oficjalnie chłopcy nazywali samych siebie mechanikami i miłośnikami Harley’ów, Eddy wiedziała, że chodzi o coś więcej. O wiele więcej. Mieli przy sobie dużo broni, a szkot bardzo często rozmawiał przez telefon z ludźmi, którzy brzmieli jeszcze śmieszniej niż on. Irlandczycy. Tak wyjaśnił jej to Opie. Siedział przy barze po bardzo podgrzewanej dyskusji w kaplicy. Poprosił o alkohol i wpatrywał się tępo w szklankę od dłuższej chwili.
Opie był ogromnym mężczyzną. Przy drobnej Lyli wyglądał jak prawdziwy wielkolud. Nigdy nie mówił wiele, ani nie uśmiechał się zbyt często. Jego ojciec, jeden z dziewięciu założycieli Sons of Anarchy, Piney, wyjaśnił kiedyś, że Opie stał się takim milczkiem od śmierci swojej żony. To by wiele wyjaśniało. Dwójka podobnych do Opiego maluchów były jego latoroślami z poprzedniego małżeństwa. Zaś trzeci chłopiec był dzieckiem Lyli.
Sam Op chociaż mówił niewiele, zawsze wydawał się mieć na wszystko odpowiedź. Eddy nie wiedziała dlaczego, ale miała wrażenie, że Op i Piney nie zgadzali się z większością działań klubu. Wydawali się trzymać z daleka od Jaxa i Claya. Chociaż przecież Jax i Op byli najlepszymi przyjaciółmi od dzieciństwa. Taki układ to z całą pewnością bardzo trudna lekcja dla mężczyzn, którzy wychowywali się tuż obok siebie. Trudno walczyć z własnym bratem.
Piney zaś znał Johna Tellera – biologicznego ojca Jaxa. To wszystko było bardzo skomplikowane i Eddy powoli ogarniała te koneksje, wprowadzana przez Lylę, gdy pomagała jej przy dzieciach i organizacji wesela.
John Teller  był pierwszym mężem Gemmy Teller-Morrow. To z nim miała syna Jaxa i drugiego,  Thomasa, który zmarł na wadę wrodzoną serca. To po nim mały Thomas otrzymał imię. Śmierć JT budziła wśród klubu ogromne poruszenie i Lyla radziła, by Eddy nie poruszała tego tematu. Jednak szybko po owdowieniu, Gemma wyszła za Claya. To budziło podejrzenia, że romansowała z Prezesem już przed śmiercią męża. Tak czy inaczej, Clay wychował Jaxa i kochał go jak swojego. Chociaż Eddy nie uważała, by byli ze sobą wyjątkowo blisko, obserwując ich uważnie zza kontuaru.
- Będziesz to pił, Ope? – spytała, wycierając szklankę. Widziała, że olbrzym czuje się czymś przytłoczony. Uniósł kieliszek, wychylając jego zawartość.
- Trudne obrady? – właściwie, nawet nie musiała zadawać tego pytania. Z twarzy Opiego można było czytać jak z księgi. – Hej, za kilka dni bierzesz ślub. Skup się na tym. Tego potrzebuje twoja szalona panna młoda.
- Widziałaś się z nią? Jak się trzyma?
-Tęskni za tobą. Jakikolwiek bajzel macie w klubie, ona naprawdę cię teraz potrzebuje. A i ty potrzebujesz oderwania od tych poważnych spraw.
- Nie da się po prostu zdjąć kamizelki i przestać być Synem.
- Ale można ją nosić i jednocześnie próbować torty, nie? – nie odpowiedział. Nie musiał. Chociaż nie wyglądał na przekonanego, wkrótce Eddy otrzymała mmsa od Lyli. Opie i jego śliczna narzeczona wybrali obrączki. Z poczuciem zadowolenia wróciła do układania nowej porcji szkła w szafkach.

Spodziewając się klienta, Eddy odwróciła się w finezyjnej pozycji do stojącego przy barze Jaxa, balansując na krześle, by dosięgnąć górnych szafek.
- Mogliście zamontować ten szajs pod sufitem.
- Nie spodziewaliśmy się krasnoludka za barem. – odpowiedź Wiceprezesa była natychmiastowa. Zostali w klubie niemal sami, nie licząc dwóch sączących piwo przy stoliku podstarzałych motocyklistów. Eddy przewróciła oczami, nie mając na podorędziu żadnej riposty. Spytała jedynie, czy czegoś się napije. Jax jednak odmówił i położył na barze dwie studolarówki. Na uniesione w niemym pytaniu brwi barmanki, wzruszył ramionami.
- Należy ci się. Poza tym, na ślub powinnaś mieć coś ładnego.
Eddy przyglądała się mężczyźnie już stojąc bezpiecznie na ziemi. Jej wnikliwy wzrok nigdy nie peszył Jaxa. Za to Eddy często zastanawiała się jak ktoś o tak subtelnej i delikatnej urodzie może być jednocześnie tak twardy. W białej koszulce, swoich ulubionych nisko osadzonych, szerokich dżinsach i nieodzownej kamizelce ze Żniwiarzem wyglądał jak połączenie nastolatka i gangstera. Przedziwne połączenie.
- Dlaczego to robisz?
- Lubię, kiedy moja kobieta się na mnie wścieka. – po raz kolejny nie miała żadnej odpowiedzi. Wiedziała, że Tara za nią nie przepada. Nawet jeśli od czasu do czasu zajmowała się chłopcami, dowody sympatii jej mężczyzny na pewno nadal wyprowadzały ją z równowagi.

Może nie jestem kobietą wykształconą. Może nawet nie jestem kobietą specjalnie mądrą. Ale na pewno jestem dobrą obserwatorką. Podczas, gdy słodka Lyla, ja, Gemma i nawet Wasza matka, nastawiona do mnie negatywnie, ekscytowałyśmy się nadchodzącym weselem jak rozchichotane nastolatki, coś zaczęło dziać się w klubie. Do tej pory sytuacja była jasna: Clay był szefem, Wasz ojciec jego ulubieńcem, zastępcą i powiewem świeżości. Tig był prawą ręką szefa, tą od strzelania i niezadawania pytań. Chibs był zawsze w drużynie Waszego taty, podobnie jak Twój ojciec chrzestny, Opie, Abelu. Z drugiej strony stołu był Juice, który wydawał się być wpatrzony w Claya. Bobby, kiedyś neutralny, wtedy zaczynał odsuwać się od klubu. No i na końcu Piney. Ojciec Opiego już wtedy, gdy pojawiłam się w klubie, zaczął oddalać się od wszystkich.
Nigdy nie pytałam, co się dzieje, ani jakie mają problemy. Mogłam tylko patrzeć jak członkowie Sons of Anarchy coraz bardziej oddalali się od tego, co miało być ich spoiwem: braterstwa. Piney na pewno to dostrzegał. Cierpiał, widząc rozłam przy stole Żniwiarza i nie było mu łatwo, wiedząc, że sam jest tego częścią. Patrząc na to moimi oczami, każdy z nich w pewnym momencie przeczył wartościom, które wyznawali. Każdy członek Sons of Anarchy był hipokrytą.
Zapewne znów nie rozumiecie, dlaczego Wam o tym mówię. Sama nie wiem. Po prostu wydaje mi się, że uderzyło mnie to w jak krótkim czasie coś zepsuło wszystko, co głosili od kilkudziesięciu lat. Mogę jedynie strzelać, co było tego bezpośrednim powodem, ale wiem na pewno, że to pieniądze podzieliły stół. Rozumiecie teraz? Przeżywszy sama tą lekcję w bardzo gorzki sposób, cierpiałam widząc, że Wasz ojciec i jego najbliżsi też podążają tą drogą. Może nasze błędy uchronią Was przed tym, co nas gubiło. Bądźcie mądrzejsi. Nieważne, czy będziecie nosić znak Żniwiarza, czy też nie. Kowboje, omijajcie błędy starszych i głupszych od siebie.

Eddy krzątała się po swoim zabałaganionym królestwie, nerwowo zerkając na zegar na ścianie. Nigdy nie była mistrzynią porządku. Za to chaos opanowała do perfekcji. Pomimo rozrzuconych dookoła kosmetyków, książek, ubrań, starych gazet i milionów bransoletek, które nosiła w ilościach hurtowych i mnóstwa innych bzdetów, Eddy całkiem sprawnie manewrowała pomiędzy tym wszystkim. Dzisiaj musiała działać wyjątkowo szybko, żeby nie spóźnić się na ślub. Jeśli wyjedzie za pięć minut, powinna zdążyć. No, może z minutowym opóźnieniem. Miała pozwolenie na pożyczenie któregoś z wozów z warsztatu, bo jej stary pick up został wywieziony przez świeżaków. Kradziony samochód nie był najlepszą wizytówką legalnego biznesu. Pukanie o framugę otwartych na oścież drzwi sprawiło, że Eddy była bliska wydłubania sobie oka szczoteczką przy tuszowaniu rzęs. Przecież wszyscy byli już na miejscu. Dostała klucze i miała zamknąć klub. W lustrze dostrzegła Juica, opierającego się nonszalancko o framugę.
- Co ty tu robisz?
- Zaprosiłaś mnie na ślub.
- Jak bardzo pijana wtedy byłam?
- No mam nadzieję, że nie byłaś, bo opiekowałaś się dziećmi Jaxa i Opiego.
- Cholera... Przepraszam, Juicy, wygłupiłam się.
- I wystroiłaś. Więc skoro już tak ładnie wyglądasz, to chyba mnie nie wystawisz.
- Nie wystawię. I dziękuję, ty też wyglądasz bardzo ładnie. – rzeczywiście, wyglądał odświętnie. Chociaż oczywiście na plecach miał kamizelkę, prezentował się inaczej niż na co dzień. Czyste buty, nowe, czarne dżinsy i koszula, którą można było uznać za wyjściową. No cóż, przynajmniej była wyprasowana. Zaskakująco dokładnie. Dzięki podwózce na harleyu dotarli na miejsce przed czasem. Dosłownie o sekundy, ale jednak. Dziwne uczucie, nie spóźnić się.

Sam ślub był naprawdę ładną ceremonią. Chociaż z całą pewnością był daleki od utartych schematów. Po spędzeniu kilku tygodni w tym towarzystwie Eddy byłaby bardziej zaskoczona, gdyby cokolwiek było tu sztampowe. Nie było garniturów i sukni wieczorowych. Nie było nawet kościoła, ani księdza. Były za to kamizelki ze Żniwiarzem, indiański urzędnik, przepiękna panna młoda w kremowej, obcisłej miniówce z wielkim welonem i białą podwiązką na szczupłym udzie. Do ołtarza prowadził ją dumny przyszły teść, Piney.
Lyla Dvorak nie miała rodziny w Californi. Eddy wątpiła, jakoby miała mieć rodzinę gdziekolwiek. Przy dźwiękach marszu Mandelsona, wygrywanego na gitarze akustycznej, Lyla doszła do ołtarza, ukrytego pod baldachimem rozłożystych drzew. Całe miejsce ceremonii, przytulny zagajnik w rezerwacie Wahewa został przystrojony białymi kwiatami i jasnymi światełkami. Eddy nachyliła się do Gemmy, chwaląc jej inwencję twórczą.
- Wszystko wygląda cudownie. – Gem uśmiechnęła się z dumą, gdy Clay pocałował ją w policzek. Chciał zaznaczyć, że to właśnie jego kobieta jest tak zdolna. To było piękne, że Clay i Gemma byli w sobie tak zakochani, pomimo ponad dwudziestoletniego stażu małżeńskiego.
Gdy Lyla dotarła do swojego ukochanego, zaczęła się magia. Miłość była niemal wyczuwalna w powietrzu. Uczucia były tak namacalne, że Eddy mdliło. Opie szukał w tej ostatniej chwili paniki wsparcia w przyjacielu. Jax puścił mu oko, splatając dłonie za plecami. Był świadkiem. Nie było innej opcji.
Za Lylą stała Tara w dopasowanej niebieskiej sukni bez ramiączek. Wyglądała naprawdę ładnie z włosami upiętymi w kok i grzywką, niesfornie uciekającą z upięcia. Eddy dostrzegła w jej spojrzeniu zazdrość. Czyżby mała Tara miała ochotę na włożenie białej kiecki?
Przysięga też nie była zwyczajna. Nie było, „i że cię nie opuszczę aż do śmierci”.  Za to padła inna, niestandardowa przysięga:
- Tą obrączką ślubuję zawsze kochać cię i chronić. Co jeszcze? Przysięgam... traktować cię tak dobrze jak moją skórę i... ujeżdżać tak często jak mojego Harley’a. – ostatnie słowa przysięgi z rozradowaniem wykrzyczeli wszyscy członkowie Sons. Eddy parsknęła śmiechem. Gdyby miała chociaż odrobinę ogłady poczułaby się głupio. Ale nie miała. Tak jak i cała reszta tego wesołego towarzystwa.
- Dlatego obiecałem sobie, że nigdy się nie ożenię. – Objaśnił półgębkiem Juice, siedzący obok. Ta tradycja była dla niego równie komiczna i żenująca jak dla Opiego, który ostatnią część przysięgi wymówił, przewracając oczami.

Wiecie za co najbardziej pokochałam życie, w które wprowadził mnie Wasz ojciec? Za kompletny brak konwenansów. Bawiąc się na weselu motocyklisty-skazańca i gwiazdki porno czułam się lepiej niż na wielu imprezach, na które zabierał mnie mąż z poprzedniego życia. Bawiłam się z Wami, tańczyłam z panem młodym i wszystkimi gośćmi, czując się jak w domu. Nikt nie pamiętał, że byłam „nowa”. Abel, obtańczyłeś mnie i Juica, a Thomas, tuliłeś się do mnie jak do najbliższej osoby, gdy odciążałam Waszą matkę. Nawet Tara przełamała ze mną lody.  Zobaczyłam ją w innym świetle. Zdradziła mi, że ona i Jax chcą odejść. Wyjaśniła mi, że nie potrafi zaufać żadnej kobiecie, bo ich związek nigdy nie był łatwy. Chociaż to przez bąbelki w szampanie. Wasza matka nigdy nie miała mocnej głowy. Ale była kochającą kobietą. Widziałam to w każdym spojrzeniu, jakim Was obdarzała. Widziałam to w sposobie, w jaki obejmowała Jaxa w tańcu. A ja po raz pierwszy od wielu, wielu lat poczułam się naprawdę szczęśliwa. To uczucie mnie obezwładniło. Nie wiedziałam, co mam z nim zrobić. Jak się zachować. Nie wiedziałam, czy to w porządku.

- Zatańczymy? - oferta Chibsa wcale nie przekonywała Eddy. Pokręciła przecząco głową, pokazując na kieliszek z szampanem.
- Nie tańczę.
- Ze mną tańczysz. - Szkot wyciągnął kieliszek z dłoni barmanki i oddał go pękającej ze śmiechu Tarze. Pijana pani doktor była jeszcze bardziej irytująca niż trzeźwa. Szkot ujął dłoń dziewczyny, prowadząc ją na drewniany podest, wybudowany specjalnie na tę okazję. Pewnie powinna być zła, że szkot tak ot sobie ją zabrał na parkiet, a jednak coś w bezczelnym zachowaniu każdego z Synów sprawiało, że nie potrafiła się gniewać. No, zbyt długo przynajmniej.
- Błagam, powiedz tylko, że to nie jest wymówka, żebyśmy odbyli jakąś poważną rozmowę, Chibby.
- Skąd. Po prostu chcę zatańczyć z piękną kobietą - odpowiedział z rozbrajającym uśmiechem mężczyzna, prowadząc Eddy w tańcu tak sprawnie, że nawet diabelsko niewygodne buty, pożyczone w końcu od Lyli nie przeszkadzały aż tak bardzo - chciałem też powitać cię w rodzinie. Zadbamy o ciebie - na to stwierdzenie Eddy nie mogła odpowiedzieć nic. Nie wiedziała, że tak szybko zaczną traktować ją jak członka rodziny. Chibs ją zaskoczył. Jednocześnie szkot wzbudzał w dziewczynie wyjątkowe poczucie bezpieczeństwa. Uśmiechnęła się, przytulając twarz do nieogolonego policzka mężczyzny. Przez ten jeden taniec mogło się wydawać, że Eddy nie jest twardą suką, tylko miłą, kochającą młodą kobietą.

Od szampana Eddy wolała zdecydowanie whisky. I to właśnie ona dotrzymywała towarzystwa jej i Juicowi, gdy postanowili odejść na trochę od szumu zabawy. Rozłożyli się wygodnie na trawie na leśnej polanie, z której było widać światła Charming.
Piękne to miasteczko. Niby takie jakich są tysiące. A jednak jedyne w swoim rodzaju. Ani Juice, ani Eddy nie pochodzili stąd. A jednak Charming wyryło się w ich sercach na zawsze. Mieli wiele innych wspólnych cech. Do połowy zawartości butelki znaleźli więcej podobieństw niż różnic. Oboje nie znali swoich ojców, oboje wychowywali się z szurniętymi matkami. Co prawda, on był z Queens w Nowym Jorku, a ona z Atlanty, ale oboje również przemierzali kilometry i w podróży zatracali swoje wszystkie strachy. Oboje również niedawno zakończyli związki. Tylko Eddy zrobiła to w dosyć wybuchowy sposób.
- Dlaczego mówią na ciebie Juice?
- Nie wiem. Naprawdę jestem Juan Carlos Ortiz.
- Och... trochę telenowelowato. – uniosła brwi, biorąc łyka łychy. Podała butelkę Juicowi, ubawionym określeniem Eddy. Słowotwórstwo zawsze było jej mocną stroną.
- Więc sama widzisz, Juice brzmi o wiele lepiej. Skąd Eddy?
- Nie wiem, byłam zjarana. Jestem Michelle Faith... Tak, widzę tą ironię. – odpowiedziała nim zdążył cokolwiek powiedzieć. Księżyc stał już wysoko na niebie, a butelka była wciąż w połowie pełna. Gdyby Juan Carlos miał wolne ręce i usta sytuacja wyglądałaby zgoła inaczej. Jednak goła, prawie, była jedynie Eddy. Wypili wystarczająco dużo i mieli wrodzone wystarczająco niskie zahamowania, by przejmować się, że ktoś może ich zauważyć.
A świadkiem był tylko księżyc... Przemknęło przez głowę poetycko Eddy. Jednak nim Juice zabrał się do męskiej roboty, nagle zerwał się na równe nogi. Wyszarpał koszulkę spod pleców Eddy, w pośpiechu zapinając pasek z grawerem SAMCRO i zarzucił kamizelkę, okrywając ją swoją bluzą. Niech cię, dżentelmenie.
- Zostań tu i pamiętaj: ktokolwiek, kiedykolwiek by pytał, byłem tu z tobą. Cały czas.
- Jasne. Wykorzystaj mnie jako alibi. Ale w zamian, później to ja cię wykorzystam.
- Będę twoim niewolnikiem. – nachylił się jeszcze raz, całując Eddy nim uciekł. Zanim jednak zniknął w ciemności, widziała, jak wyciąga zza paska pistolet, dlatego odgłos serii strzałów kwadrans później nie zdziwił dziewczyny. Uniosła butelkę w stronę księżyca i wypiła z niemym, srebrzystym towarzyszem toast za zdrowie zabójców. Oby wśród ofiar nie było nikogo ze Żniwiarzem na plecach...

Pukanie do drzwi wwiercało się w umysł Eddy jak dziób dzięcioła w korę drzewa. W wariackim półśnie szukała glocka Juica. Widziała go gdzieś koło łóżka. Zabije. Rozwali łeb. Ktoś kto wali w drzwi rankiem po weselu nie powinien chodzić po ziemi. Kto wie jakie jeszcze chore rzeczy wymyśli?
- Eddy? Mam rosół. I advill. – głos Gemmy znów wybrzmiewał jak najsłodszy hymn na cześć Pana. Może daruje jej życie. Wstała z łóżka, znajdując swoją bieliznę i zapięła bluzę. Słyszała prysznic, działający kojącymi strużkami na ciele jej towarzysza nocy.
- Już myślałam, że nie żyjesz.
- Chciałabym... – zwężone oczy Eddy zdradzały jej paskudne samopoczucie. Z wdzięcznością przyjęła kubek rosołu i ujęła go oburącz. Cała nienawiść dla napastliwego pukania ustąpiła, gdy tylko napiła się rosołu i zjadła tabletkę. Zaczynała rozumieć, dlaczego wszyscy tak kochają Gem.
- Więc Ty i Juice, hm?
- No... – głos Eddy zawahał się. Nie wiedziała do czego ta rozmowa miałaby zmierzać.
- I?
- Jest obdarzony bardzo hojnie i nie zapomina o dolnych partiach. Po co ci to mówię?  – zdezorientowana Eddy otworzyła szerzej oczy po to, by znów przymknąć je porażona natężeniem swojego światłowstrętu. Gemma natomiast parsknęła śmiechem. Najwyraźniej bezpośredniość Eddy wzbudzała we wszystkich rozbawienie. Tyle, że ona wcale nie żartowała.
- Coś z tego będzie?
- To tylko seks, Gem.
- Oni są bardzo emocjonalni.
- To motocykliści. – Eddy stwierdziła tak, jakby to tłumaczyło wszystko. W końcu byli twardymi gangsterami. Gemma jednak roześmiała się tak, jak poprzednio. Potrząsnęła głową, wzburzając przy tym burzę ciemnych włosów.
- Nie jesteś tu jeszcze wystarczająco długo, kochanie. Bądź dla niego delikatna. – królowa motocyklistów ucałowała policzek zaskoczonej dziewczyny i zniknęła, by po chwili przynieść drugi kubek rosołu, który zostawiła na bieliźniarce, tuż przy wejściu. Eddy uderzyło to jak pani Morrow wyglądała. Była świeża jak pieprzona stokrotka. Żadnych obwódek pod oczami, żadnych roztrzęsionych dłoni, wczorajszych włosów, czy zapachu wódy. Jakby wstawała gotowa na kolejny dzień.
- Jak ty to robisz? Jesteś wampirzycą?
- Bingo. Właśnie skończyłam poranną porcję krwi dziewicy. – Gemma z rozbrajającym uśmiechem zamknęła za sobą drzwi. Został tylko rosół i miarowy szum wody pod prysznicem. Po jakiś pięciu minutach hałas ustał.

Eddy cały ten czas siedziała na środku łóżka. Musiała wyglądać jak Abel, gdy dostanie burę. Nogi skrzyżowane ze sobą, wyprostowane plecy, nieco rozdziawione usta i kubek ciepłego rosołu w dłoniach, skrytych w za długich rękawach męskiej bluzy. Dodając do tego rozwichrzone, ciemne włosy i rozmazane resztki makijażu, widok jaki zastał Juice, wychodząc z łazienki musiał być iście komediowy.
- Gemma była?
- Mhmm. Rosół masz. – Eddy wskazała podbródkiem na parujący płyn na bieliźniarce. Mężczyzna z chęcią zabrał kubek i upił łyka, przymykając oczy z błogim uśmiechem. Zarwana noc, alkohol i odrobina zioła, odbijała się na organiźmie Ortiza. Chociaż patrząc na jego ciało, owinięte puchatym, różowym ręcznikiem wcale nie wskazywało na zmęczenie. Właściwie, było całkiem apetyczne. Wyrzeźbione, szczupłe, smukłe i śniade. Pomimo stada małp,  wygrywających w jej mózgu sambę, Eddy oblizała usta całkiem nieskromnie. Wspomnienie wczorajszej nocy, stojące tak wilgotne i realne przed nią, sprawiało, że miała miękkie nogi.
- Nie zapytasz o wczoraj?
- Było super.
- Dzięki, ale miałem na myśli to, jak cię zostawiłem.
- Nie moja sprawa. W końcu jestem tylko twoim alibi. Bardzo spieszysz się do gangsterowania?
- Mam jeszcze godzinkę.
Takiej odpowiedzi oczekiwała. Odkładając pusty kubek na szafkę przy łóżku, jednym ruchem zdjęła z bioder Juica niedorzecznie różowy ręcznik i posadziła go na łóżku. Z rozbawieniem obserwowała jego zmagania z zamkiem bluzy, który próbował rozpiąć zębami, gdy Eddy usiadła na jego udach. Wkrótce, pozbawiona jedynego ubrania, jakie miała na sobie, czuła skórę przystojnego Latynosa na swojej. Pocałunki, przybierające z każdą chwilą na sile przyprawiały ją o zawroty głowy. Bo panna Conway była bardzo zmysłową osóbką. Nawet jeśli ujeżdżała mężczyzn jak prawdziwa kowbojka. Lubiła czuć wszystkimi zmysłami. Dlatego, gdy wiele godzin później pracowała z Chuckym nad fakturami uśmiechała się promiennie, jak nigdy wcześniej. Czuła zapach Juica na swojej skórze. Przenikała nim.

Eli Roosevelt przekładał rzeczy na swoim biurku, jakby ich kolejność miała jakiekolwiek znaczenie. Nie patrzył na Eddy, ale mimo to, czuła się obserwowana. Od kilku minut nie powiedział ani słowa. Tylko obserwował. To doprowadzało barmankę do szału, ale na wszystkich świętych, przecież pracowała w kasynie. Przez miesiące pracy tam naoglądała się jak powinna wyglądać pokerowa twarz. W końcu czarnoskóry szeryf przemówił:
- Więc jeszcze raz, odtwórzmy twoje zeznania, panno Conway.
- No cóż... – Eddy wzruszyła ramionami, uśmiechając się w głębi ducha. Próbujesz złapać mnie na plątaniu się w zeznaniach. Twoje niedoczekanie, ptaszyno. – Przyjechałam na ślub z Juicem, to znaczy, Juanem Carlosem Ortizem. Chwilę przed rozpoczęciem. Siedziałam tam całą ceremonię.
- A Synowie?
- Wszyscy siedzieli niedaleko mnie. Gemma z Clayem po mojej lewicy, a po prawej siedział Juice, Teller był drużbą, dalej był Tig z Kozikiem i Bobby, Piney, wszyscy.
- Co później?
- Nie byłeś nigdy na weselu szeryfie? Bawiliśmy się. Tańczyłam z każdym z Synów, tak jak Lyla, zresztą, więc możesz być pewien, że byli na miejscu.
- A około pierwszej?
- Byłam z Ortizem.
- Gdzie?
- Na wzgórzu.
- I nigdzie nie wyjeżdżał?
- Nie. Całą noc oddawaliśmy się przywilejom młodości. Zresztą, dobrze wiesz, szeryfie. Twoi ludzie obstawili cały teren jak armia radziecka. – Cholera, to mogło zabrzmieć trochę zbyt bezczelnie, ale Roosevelt najwyraźniej nie miał możliwości podważenia jej zeznań. Nawet jeśli w nie nie wierzył. Tara, Gemma, Lyla, Unser: wszyscy oni zapewniali alibi Synom. Zgodnie potwierdzali, że żaden członek klubu nie opuszczał rezerwatu Wahewa w noc strzelaniny. Słowa Eddy nie odbiegały od  reszty opowieści.
- Więc spodziewam się, że nie masz zielonego pojęcia, kto mógł wystrzelać kilkunastu ruskich mafiozów?
- Przykro mi, szeryfie. - Eddy wzruszyła ramionami, oblizując lizaka. Eli westchnął ciężko, dziękując barmance za rozmowę. Nim jednak wyszła, postanowił jeszcze dorzucić swoje trzy grosze:
- Eddy, teraz może ci się wydawać, że rycerze na czarnych rumakach są dla ciebie wybawieniem, że jesteś winna im lojalność. Ale w końcu przekonasz się, że każdy z nich złamie ci serce.
- Dzięki za troskę, szeryfie. Moje serce jest z ołowiu. Ciężko będzie je złamać. – Dziewczyna puściła oczko szeryfowi i może tylko jej się wydawało, ale przez ciemną twarz Roosevelta przebiegło coś na kształt uśmiechu.

*****************************************************************************

A więc jesteśmy po szóstym odcinku. Mam nadzieję, że się wam podobało. W tym odcinku nie poznajemy już raczej nowych bohaterów, ale skupiamy się na stosunkach Eddy z poszczególnymi Synami (if you know what I mean ;>). Kocham wesela, dlatego też ślub Lyli i Opiego był tak istotny. Zarówno pan, jak i pani młoda są Eddy bardzo bliscy, w dodatku to na ślubie Eddy wskakuje całkowicie w świat motocyklistów. Zarówno pod względem kryminalnym, jak i osobistym.

Ciekawią mnie wasze opinie na temat odcinka. Czy Eddy powinna bawić się w pomocnika Batmana i kryć chłopców? Czy jej stosunki z Tarą mogą znaleźć punkt zwrotny? Jak widzicie jej... dużo powiedziany, związek? No i kto zdobył waszą sympatię po tym odcinku?

Całuję,
candlestick.

PS. Polecam serdecznie zobaczyć filmik, który dołączyłam jako audio. Uważam, że w całym youtubie nie ma filmiku lepiej pokazującego naturę SAMCRO. Nie jest mój, nie roszczę sobie do niego żadnych praw. Mam tylko nadzieję, że wam przypadnie do gustu ;)