15. Baby, please don't go

>AUDIO<

Baby, please don't go, back the New Orleans

I beg you all night long

Before I be your dog

I get you way'd out here, and let you walk alone

You know your man down gone

Zamknięcie. Fascynująca nazwa i równie fascynujące zjawisko. Gdy bajzel stawał się trudny do ogarnięcia, klub organizował piżama party dla swoich przyjaciół, rodzin i bliskich. Zamiast piżam były dżinsy i skórzane spodnie. Zamiast bitwy na poduszki hektolitry alkoholu, a zamiast karaoke... no dobra, karaoke było.

Wyglądało to tak, jakby klub był świątynią. Jakby tutaj nikogo nie można było skrzywdzić. Nikt nie myślał o tym, co robią w tej chwili Synowie. Cała ta kolorowa gawiedź, wytatuowana po same gałki oczne, bawiła się jak na weselu. Eddy z kolei pilnowała, by nikt nie miał zbyt długo pustej szklanki. Jej twarz ściągała wiele ciekawskich spojrzeń, ale nikt nie był na tyle odważny, żeby spytać wprost. Poza Gemmą, ma się rozumieć. Jeśli na świecie istnieje osoba kładąca kompletną lachę na subtelność jest to właśnie Gemma Teller-Morrow. Złapała podbródek dziewczyny, wytężając wzrok, by przyjrzeć się jej obrażeniom.

- Hej, niektórzy tu pracują. Nic mi nie jest.

- Wyglądasz jakbyś wpadła na inną wiedźmę w drodze do Salem i spadła z miotły. Z wysoka.

- To nie byłaś ty, ta druga? – Eddy minęła Gemmę, przebijając się z kilkoma kuflami piwa do brzuchatych motocyklistów przy stoliku. Myślałby kto, że takich trzeba przed czymś chronić. Ich ciąża spożywcza byłaby lepsza niż niejedna kamizelka kuloodporna. 

Gdy wróciła za bar, zobaczyła kosmetyczkę Gemmy z dopiskiem: „Korektor+podkład+puder. Dużo. Zaufaj doświadczonej”.

Niecodzienny wygląd Eddy nie umknął uwadze także Tary. Najprawdopodobniej wiedziała już od męża, co się stało, dlatego nie pytała. Po prostu wpakowała barmance do kieszeni kilka tabletek przeciwbólowych. W tym momencie Eddy kochała panią doktor. Na tą chwilę nawet dziwne zachowanie pani Teller nie było w stanie zaburzyć harmonii uczuć barmanki.

Po zaaplikowaniu magicznych pigułek i nałożeniu szpachli na twarz, barmanka czuła się jak nowa. Była chyba lekko na haju, bo dźwięki gitary, na której wygrywała jedna z dziewczyn, zakręciła Eddy. Płynęła wraz z każdym riffem Hotelu California w piękne wspomnienia. Nim się zorientowała, śpiewała na całe gardło.  

Nie, nie okazała się żadną Edith Piaf, nikt nie zaproponował jej międzynarodowej kariery, ani romansu z Kennedym. Mimo to, szczerze się uśmiała, otrzymując gromkie brawa. Kolejne utwory śpiewała cała podchmielona banda. Kenny i Piper tańczyli z ciotką, z przejęciem prowadząc wesołą Eddy po parkiecie. Nie byli jedyni. Bawili się wszyscy. Lekko otępiony umysł Eddy odbierał całe to zamieszanie wyjątkowo pozytywnie. Przyglądała się twarzom bliskich, jak i całkiem obcych osób. Chociaż niektórych z nich nie znała nawet z imienia, czuła z nimi więź. Wypacykowane kobiety w średnim wieku, przypominające do złudzenia Peggy Bundy pilnowały swoich mężczyzn - zbyt dużych fanów ZZ Top - kręciły bioderkami w zbyt obcisłych leginsach we wszystkich kolorach tęczy. Co niektórzy wydziarani motocykliści grali w karty, obrzucając się przy tym inwektywami tak bardzo, że pluli we własne wąsy. Młode dziewczyny, córki i klubowe zabaweczki, paplały wesoło na stołkach barowych. I nikt nie zwracał uwagi, czy przykrótkie spódniczki nie zdradzają zbyt dużo tajemnicy grającym przy stole bilardowym postawnym, młodym byczkom. Blondynki, brunetki, rude - wszystkie młode i gorące. Niektóre niewinne, a niektóre bardzo winne. Eddy zastanawiała się, czy te dziewczyny są do niej podobne. A może bardziej, czy ona przypomina w jakiejś mierze tą wesołą gromadkę. Dziewczęta były beztroskie, zajmowały się głównie flirtem i uwodzeniem podobnych do własnych ojców mężczyzn. A najzabawniejsze było to, że te rodziny, na pierwszy rzut oka, patologiczne okazywały sobie więcej czułości niż niejedni, przyzwoici amerykanie. I panie ze szkółki niedzielnej mogłyby się łapać za głowę na widok kusych sukienek, ostrych makijażów, tatuaży i gnatów przy spodniach. To nie zmieniało faktu, że ojciec, obejmujący swoją kształtną, na oko siedemnastoletnią, córkę, był w niej zakochany bardziej niż można sobie to wyobrazić. Nie zmieniało to też faktu, że tleniona blondynka z tapirem, przypominającym zdechłego kota na głowie, darzyła swojego męża prawdziwą czułością, gdy przypominała mu o dawce leków. Eddy czuła się trochę, jakby podglądała życie tych ludzi przez dziurkę od klucza i zastanawiała się, czy kiedykolwiek będzie w stanie stworzyć związek podobny do tych.

Sielankę przerwał telefon, wibrujący w kieszeni barmanki. Uciekła do łazienki. W słuchawce usłyszała roztrzęsiony głos Juica:

- Nie mogę tego zrobić, Eddy. Nie potrafię... To dla mnie za dużo. Ja nie mogę mieć go na sumieniu. – chłopak był wyraźnie spanikowany. A umysł jego rozmówczyni potrzebował chwili na ogarnięcie sytuacji. Oparła dłoń o chłodne kafelki, prosząc o wyjaśnienie:

- Jax chce udowodnić, że to Clay stoi za włamaniami. A ja nie potrafię się za to wziąć. On był dla mnie dobry. Nawet, gdy powiedziałem mu o moim związku z RICO. Nawet wtedy się ode mnie nie odwrócił. Zdradził mi pierwszemu, że zastrzelił Piney’go. Zaufał...

- Milcz! Chryste, Juice, już rozumiem, co kiedyś miałeś na myśli. Faktycznie jesteś cholernie głośny jak jesteś sam. Nie możesz się wycofać.

- Ale...

- Nie, nie ma „ale”. To, co odbierałeś jako rzekomą dobroć Claya było celowym zabiegiem. Nie widzisz tego? Chciał wpędzić cię w poczucie obowiązku, chciał cię przekabacić, bo wie jak wrażliwy na tym punkcie jesteś. Juice, ten facet ma na rękach więcej krwi niż ktokolwiek z was. Pobił własną żonę. Chciał podnieść rękę na mnie. Zrobi wszystko dla utrzymania się przy waszym pierdolonym stole. A jakbyś na to nie patrzył, nie masz wyboru. Weźże się w garść! – po tej mowie motywacyjnej w słuchawce zaległa cisza. Eddy niemal widziała, jak młody gangster opiera się o ścianę i opada na podłogę. Był wykończony psychicznie. Zjadały go wyrzuty sumienia. Ale był wystarczająco silny, by zrobić to, co słuszne. Ktoś musiał go kopnąć mocno w zadek. Ten zaszczyt przypadał jej, skromnej barmance z Austin.

- Masz rację – W końcu usłyszała to, czego chciała. – Zrobię to.

Ta dziwna rozmowa na dobre wytrąciła Eddy z równowagi. Natomiast „zamknięcie” skończyło się wraz z dwoma informacjami: Wayne Unser zabił dwóch napastników, gdy ci próbowali wtargnąć do jego przyczepy. Drugą informacją było natomiast porwanie Jaxa. Tara niemal zwariowała ze strachu i zapewnienia, że nic mu nie będzie tylko złościły ją bardziej. Dopiero Gemma, która niemal spoliczkowała synową, zdołała ją uspokoić.

- Ej, złego licho nie bierze. – Eddy kończyła właśnie karmić małego Thomasa. Widząc, jak mocno Tara ściska kubek z herbatą, nie mogła patrzeć obojętnie. Nie musiały być przyjaciółkami, by obie wiedziały, że mają jedną wspólną cechę. Obie musiały walczyć o swoich mężczyzn z klubem i resztą świata, a jednocześnie nie zatracić samych siebie. To było trudne zadanie i żadna z nich nie mogła mieć pewności, że w pewnym momencie nie skończą im się siły i nie skończy się cierpliwość. Bo ileż można toczyć walkę z całym światem? Jeśli chodzi o ukochaną osobę, na pewno długo. Takiego zdania była barmanka. I do tej pory miała wrażenie, że Tara ją popiera.

Ta jednak uśmiechnęła się tylko smutno, skinąwszy głową. Coraz częściej Tara milczała jak zaklęta. Eddy w skrytości ducha podejrzewała, że pani Teller zmienia się w kamień. Na ogół nie była paplą, ale ostatnio jej milczenie stawało się nie do zniesienia. Być może Tarze kończyły się właśnie wszelkie zapasy sił i cierpliwości? Z kolei mały Thomas zaczynał paplać w swoim języku i paszcza mu się nie zamykała. Ledwo zdążył zasnąć, a klub wrócił. Na czele peletonu kroczył młody Teller. Ulga, jaka spłynęła na obie panie była nie do opisania. Tak, jasne, ostatnio dużo się kłócili. nawet więcej niż dużo. Pomiędzy Jaxa i Eddy wdarła się kość niezgody, jaką okazał się być Juice. A mimo to, barmanka wciąż martwiła się o Prezesa. Ulga, jaką odczuła, zaskoczyła chyba nawet ją samą. Przecież nie powinna się o niego martwić. Powinna być zła i pokazać draniowi, że wciąż jest obrażona. Miał zamiar zabić Juica. Ba, zrobiłby to, gdyby Eddy go nie szantażowała. A mimo to, nie potrafiła być obojętna. Gdy widziała z jaką troską Jax całował synów i Tarę, nie mogła oprzeć się wrażeniu ciepła, rozlewającego się w jej sercu. Zostawiając szczęśliwą rodzinkę, Eddy wycofała się na dalszy plan.

- Gdzie Ortiz? – Spytała zaniepokojona szkota, nie mogąc dopatrzyć się nigdzie Juica. Mina Chibsa nie wskazywała na sukces. Zimne szpony strachu ścisnęły całe jej jestestwo. Odpowiedź jednocześnie ją uspokoiła i zmartwiła:

- Pewnie w domu. Za co ty go tak kochasz?

- A ty? – Eddy doskonale wiedziała, że Chibsa i Juica łączyła bardzo głęboka przyjaźń. Niemal na relacji ojcowsko-synowskiej. I chociaż od czasu afery z donoszeniem Juica ich relacje się ochłodziły, Chibs nadal kochał niewydarzonego Ortiza.

Eddy nigdy nie dowiedziała się, co zaszło w mieszkaniu Claya. Wiedziała tylko, że Juice znalazł dowód, ale porwanie Jaxa sprawiło, że Ortiz dał się wykiwać staremu wydajaczowi. Nikt nie raczył zdradzić, w jaki sposób. Na początku emocje były zbyt silne, a gdy te opadły, znalazło się milion spraw ważniejszych od wyjaśnienia tej zagadki.

Tego wieczoru wściekły Teller spuścił Ortizowi manto i wysłał do domu jeszcze zanim skończyli akcję. Na Claya, oczywiście, nic nie mieli. Tak więc ex-Prezes mógł wciąż zatruwać życie wszystkich bliskich Synom. Eddy nie widziała w nim tego, co sprawiało, że członkowie klubu byli dla niego łaskawi. Miała ogromną nadzieję, że Juice tym razem wywiąże się z powierzonego mu zadania i znajdzie dowód na winę Claya. To sprawiłoby, że Morrow zniknąłby z pola widzenia, a Juice w końcu zostałby oczyszczony w oczach Prezesa i reszty. Była zła. Dlatego nawet nie mogła winić Prezesa. Tym razem.

 Juice był z całą pewnością najbystrzejszym z chłopaków, jeśli chodzi o technologię. Społecznie jednak... tu sprawy się komplikowały. A mimo to, Eddy po raz kolejny stała za chłopakiem murem. Nie krzyczała na niego, nie robiła mu wyrzutów. Właściwie, poza przyłożeniem do jego sinego oka mrożonego groszku, nie zareagowała na kolejną wpadkę. Akceptowała jego społeczną niedołężność. I miała w zamiarze znaleźć sposób na wkupienie Juica z powrotem w łaski klubu. W końcu to było dla niego najważniejsze.

- Skąd masz ten pistolet? Jest przedpotopowy. – Eddy zainteresowała broń, leżąca przy łóżku

- Clay. Dał mi ją w prezencie za bycie mu lojalnym... – Chłopak, wyraźnie nie w nastroju do rozmów. Ściągnął koszulkę, kładąc się do łóżka. Blondynka skinęła głową, idąc wziąć prysznic. Od wielu tygodni obiecywała sobie, że zacznie oszczędzać wodę, ale nie było to proste, kiedy strugi wody spływały z jej ciała, a głowa mogła odpocząć. Ale nie tym razem. Tym razem Eddy spędziła swoje dwadzieścia minut na intensywnym myśleniu. Żadnego marzenia, ani naśladowania wokalnych popisów Beyonce.

Gdy wróciła, miała pewien pomysł. Położyła się cicho obok Ortiza, przytulając się do jego pleców. Spał. Ale mimo to, ujął jej dłoń, ściskając mocno. Nie martw się nic, słońce. Naprawimy to... Ostatnia myśl przebiegła przez głowę Eddy, gdy zasypiała z tym postanowieniem.

Każda mała dziewczynka marzy o welonie, domku z białym płotkiem i księciu, dla którego będzie najważniejsza. To taki mały, babski sekret. Każda z nas chce być dla któregoś z Was tą jedyną. Będąc kobietą Syna sprawa wygląda nieco inaczej. Chociaż każda z nas wie, jak bardzo jest kochana musi pogodzić się z bardzo niewygodną prawdą: nigdy nie będziemy na pierwszym miejscu. Na pierwszym miejscu zawsze jest klub. Musi nam wystarczać miejsce z tyłu sceny. Kobieta, w tym świecie, jest jak sufler: zawsze ukryta w cieniu, będąca gotowa na każde skinienie podpowiedzieć tekst. Jesteśmy armią suflerek. Cichą armią, która oddałaby za każdego z Was życie. Jesteśmy Waszymi cieniami, które nie pozwalają Wam upaść. Nasze wsparcie to nasze poświęcenia, o których nigdy się nie dowiecie. Kochamy Was i przyjmujemy tą rolę. W zamian nie chcemy wiele: chcemy być tak blisko podium, jak tylko możemy. Bądźcie, moi kowboje, świadomi tego i sprawcie, żebyśmy, Wasze cienie, czuły się wyjątkowe. To dla nas dużo znaczy.