16. Somethin' bad

Dochodzimy do miejsca początkowego. W tym odcinku Eddy znajdzie się w miejscu, z którego rozpoczynałam tę historię. Dlatego jest to dosyć istotny punkt w historii. Do tej pory opowiadałam Wam jak Eddy dotarła do Charming, jak zżyła się z chłopakami. Chciałam Wam pokazać jak i dlaczego są oni dla niej tak niesamowicie ważni. Wyjaśnić dzieciństwo, skąd biorą się pewne problemy i zachowania. A teraz pokażę Wam, dlaczego pierwszy odcinek zaczął się od ucieczki, gdzie poniosły ją nogi i... no właśnie. Co będzie dalej musicie domyślić się sami.

Chciałam jeszcze zapytać jak Wam mijają Święta? Obżarci pysznościami? Szczęśliwi w rodzinnym gronie? Mam ogromną nadzieję, że tak.

Dziękuję za te 16 rozdziałów tej historii i obiecuje Wam jeszcze przynajmniej drugie tyle. Dziękuję wiernym czytelniczkom i tym, którzy się nie ujawniają, ale czuję, że jesteście. Pozdrawiam Was wszystkich i zapraszam do kolejnej przygody u boku Eddy Conway, Juica i ich stukniętych przyjaciół z SAMCRO.

Całuję,

candlestick

*************************************************************************

>AUDIO<

Stand on the bar, stomp your feet, start clapping

Got a real good feeling something bad about to happen

Drinks keep coming, throw my head back laughing

Wake up in the morning’ don’t know what happened

Żeby wprowadzić swoją intrygę w życie, Eddy potrzebowała naprawdę przemyślanego planu. Chciała, by wszystko zostało zaplanowane przez kogoś innego. A tym kimś miał być Jax. Teller potrzebował chociaż jednego sukcesu jako Prezes, a jego prywatna zemsta na ojczymie przecież powinna być zaplanowana przez niego samego. Dlatego Eddy przy kuflu piwa niby od niechcenia wspomniała Prezesowi o prawie zabytkowej broni Claya. Żartem napomknęła, że tylko idiota daje w prezencie spluwę pełną odcisków palców. Zza kontuaru przez następne dni obserwowała, jak poruszona przez nią struna zaczyna wygrywać coraz piękniejsze melodie. Nie wchodziła w szczegóły, nie chciała wiedzieć. Ale z radością przyjęła wieść o śmierci Damona Popa. Z ciekawością nadstawiła uszu znad zadania domowego Ellie, gdy Gemma relacjonowała przebieg aresztowania Claya. I jedyne, co przeoczyła w tym wszystkim to bagaż emocjonalny, jaki niechcący dorzucili na barki Ortiza. Po raz kolejny zdradził przyjaciela. Dla czegoś, czego pragnął ponad życie. Eddy nie dostrzegała jak bardzo jej chłopak był uwięziony we własnych pragnieniach. To zwycięstwo miało być słodko-gorzkie.

Eddy w tych dniach dużo pomagała Lyli. Dziewczyna została postrzelona. Nikt nie chciał wprowadzać barmanki w szczegóły, ale Nero Padilla, nowy facet Gemmy zdradził Eddy, że ktoś wziął ją jako zakładniczkę w jego własnej agencji towarzyskiej. Później oberwało się także Juicowi. Czyżby pan drewniana noga uniknął kary i przechytrzył ich wszystkich? Faktem było na pewno to, że zarówno Frankie, jak i jego kompanii nie byli już zagrożeniem dla klubu. Już nigdy nie mieli się pojawić na horyzoncie.

Lyla pracowała w eleganckiej i strzeżonej agencji. Nie była już zwykłą pornogwiazdką. Co więcej, radziła sobie z każdym dniem lepiej w zarządzaniu tym miejscem. W końcu nie była tylko czyjąś dmuchaną lalką. Na bogów, jaki Opie byłby dumny. 

Odwiózłszy Ellie, Kenny’ego i Pipera do domu po szkole, napotkała Juica pod swoimi drzwiami. Na początku nawet się wystraszyła. Zakapturzony, oparty o mur, ćmiący papierosa wyglądał dosyć przerażająco. Inna sprawa, że Eddy od czasu napadu trochę paranoizowała. Ucałowawszy chłopaka na powitanie, zorientowała się, czemu ukrywa się pod kapturem. Był pobity. Był zmasakrowany. Spojrzał spod zapuchniętego oka tak, jakby prosił o niezadawanie pytań.

- Nawet o tym nie myśl. Wszystko mi wyśpiewasz. – Nie zamierzała odpuszczać. Odpuściła już zbyt wiele. Wpuściła Ortiza do środka, rzucając torebkę na bok. W świetle zauważyła, że jego rany były już pozszywane. Nie wprawną ręką pani doktor. To była amatorka. Znała tylko jedną osobę, która poza Tarą potrafiła się posługiwać igłą.

- Chibs?

- Nie mógł pogodzić się z tym, co zrobiłem klubowi. Ani z tym, że wróciłem. Musiał to naprawić. – Juice nie wydawał się poruszony. Był bardzo zmęczony i jakby zrezygnowany. Przyjął swój los i nie zamierzał się mu sprzeciwiać. Cały czas biczował się za współpracę z policją. Eddy nie komentowała. Nie tego od niej potrzebował. Spędzili wieczór w milczeniu, oglądając teleturniej w telewizji, wylegując się na kanapie. Za te chwile normalności kochała go najbardziej. Za te wieczory, kiedy bawiąc się pilotem dbał, by Eddy leżało się na nim jak najwygodniej. Za te chwile, gdy całował jej włosy z taką czułością, jakby była najcenniejszą rzeczą na świecie. Za noce, gdy tulił ją do siebie, jakby bał się, że zniknie i szukał jej przez sen choćby jednym paluszkiem. Za noce zupełnie inne, pełne namiętności i seksu, po którym długo oboje nie mogli dojść do siebie. Za te poranki, gdy wyłączał swój budzik jak najszybciej, żeby jej nie obudzić. I kochała go za to, że zawsze, gdy wracał z porannego joggingu, będąc już po prysznicu, wracał do niej, by jeszcze trochę móc mieć ją przy sobie. Kochała go za to wszystko, a co najzabawniejsze, nigdy mu tego nie powiedziała.

 

Powinna siedzieć nad papierami. Ale siedzenie było przereklamowane. Kręciła się w lewo i w prawo na krześle, trzymając nogi na barze. Tabelki, rachunki, faktury i cyferki pochłaniały Eddy od samego piątkowego południa. Cyferki. Dużo cyferek. I wiecie co jeszcze? Cyferki. Słysząc, że Synowie schodzą się na naradę Żniwiażowego stołu, Eddy uniosła wzrok znad sterty papierów, wkładając długopis za ucho.

- No, no, no, nie za wygodnie? – Chibs szczerzył się od samego wejścia, jakby w nocy porządnie umoczył. Miał sine knykcie i lewy nadgarstek owinięty bandażem. Bił Juica aż sam się skrzywdził. Wyżył się na nim, a teraz śmiał się w głos. To wytrąciło Eddy z równowagi. Poderwała się z krzesełka i wystartowała w jego stronę. Nim szkot zorientował się, co się dzieje, Eddy uderzyła go w twarz. Nie był to jednak kobiecy liść. Zaciśnięta w pięść dłoń idealnie przysmarowała w policzek gangstera z siłą godną chłopa.

- Ej! – silny uścisk Tiga zniewolił Eddy, jednocześnie chroniąc przed nieoczekiwaną reakcją Chibsa.

- Ty tchórzliwy skurwysynu. – Szarpała się Eddy aż włosy zasłoniły jej widok niemal całkowicie. Nie panowała nad sobą. – Tyle oznacza twoja braterska miłość? Gdzie byłeś, kiedy była potrzebna?! Gdzie byłeś, kiedy ta pięść jeszcze mogła mu wybić z głowy głupie pomysły?! Gdzie była twoja braterska miłość, kiedy twój brat cię potrzebował? Traktowanie brata jak worka treningowego, żeby uporać się z własnymi uczuciami to jest twój wyraz miłości?! Jak śmiesz mówić o miłości.

- No, ty na pewno możesz mnie o niej wiele nauczyć. – Chibs kipiał złością. Jego jadowite spojrzenie przeszyło dziewczynę na wskroś. Ale nie bała się. Była równie wściekła. Na szczęście,  nim powiedziała za dużo, z zaplecza wyłonił się Juice. Trager, powstrzymujący ją do tej pory przed histerią, momentalnie puścił. Ortiz zmierzył wzrokiem uroczą scenkę i wcale nie wyglądał na zadowolonego z wybuchu Eddy. Złapał ją pod łokieć i odciągnął na bok. Teraz i on był zły.

- Czyś ty do reszty oszalała?

- Ja?! Ja oszalałam?!

- Tak, ty, Eddy. Nie wtrącaj się w moje sprawy. Potrafię zadbać o siebie, a to jak rozwiązujemy problemy w klubie jest tylko i wyłącznie naszą decyzją. Nie wtykaj w to nosa, bo go sobie przytrzaśniesz, dziewczyno. Jestem dużym chłopcem. Potrafię sobie poradzić sam.

- Świetnie. Więc radź sobie sam. – Eddy wyrwała się uściskowi chłopaka i wyszła z klubu, trzaskając drzwiami. Napotkawszy przy wyjściu Jaxa, wcisnęła mu w ręce fartuszek , warknąwszy – Biorę wolne. – Zostawiając zbaraniałego Tellera u drzwi klubu, zwinęła się.

Nawet nie zauważyła, kiedy jej kroki skierowały się w stronę Wahewa. Dokładnie tam, gdzie od pewnego czasu dekował się w przyczepie Unser. Ex-komendant nawet nie wyglądał na aż tak zszokowanego, widząc Eddy wygodnie usadowioną na gałęzi nieopodal przyczepy. W ostatnich dniach miał tak wielu niespodziewanych gości, że to była dla niego nawet miła odmiana. Blondynka przynajmniej nie miała zamiaru go zabić.

- Nie wdrapię się tam do ciebie, ale jeśli zejdziesz na dół, możemy pogadać. – policjant zaproponował wyciągając dla zachęty dwa kubki z herbatą i skręta. No cóż, nowoczesny dziadek, nie ma co. Eddy początkowo nie miała zamiaru z nim rozmawiać, ale rozluźnienie, jakie dawał narkotyk, rozwiązało jej język.

- A wiesz co jest najgorsze? – podsumowała, kręcąc głową ze złością. – Że najbardziej wkurwia mnie to, że go nie uderzyłam. Powinnam była. Ale szlag jasny mnie trafił i po prostu musiałam wyjść zanim rozkwasiłam mu gębę.

- Eddy, jeśli Juice by od ciebie dostał, byłabyś wściekła jeszcze bardziej. Na samą siebie.

- A to niby dlaczego? Przecież zasłużył.

- Bo gdzieś pod całą tą złością wiesz, że miał trochę racji. Dla nich klub jest świętością i my, szaraczki, nie rozumiemy tego, co się dzieje w środku. Nie musimy i nawet chyba dobrze, że tego nie pojmujemy. Ja sam od trzydziestu lat próbuję pojąć, co oni mają pod tymi kaskami. A poza tym, kochasz go. Nie dlatego rzuciłaś się na Chibsa? Bo go skrzywdził?

- Bo...och... – Eddy odchyliła głowę, szukając kontrargumentu. Ale Unser miał rację. Eddy bolało to, że ktoś skrzywdził Ortiza. Bolało, że nie było nikogo obok, gdy tego potrzebował. – Dzięki, Wayne.

- Nie ma za co, skarbie. Póki żyję, mogę być waszym spowiednikiem. Ale wiesz, moja data przydatności... – Eddy nie chciała słuchać kolejnego żartu o rychłej śmierci byłego komendanta. Za bardzo go polubiła. Zasłoniła dłonią usta Unsera, kręcąc głową. Wystarczy. Posiedzieli więc w milczeniu jeszcze kilkanaście kojących minut, a później Wayne pojechał z nią odebrać dzieci Lyli ze szkoły. Zostawił ją w mieszkaniu. Ogromne więc było zdziwienie byłego gliny, gdy następnego dnia rano usłyszał w telefonie Juica, szukającego Eddy.

Nie wiedziałam, dlaczego uciekam. Ale chciałam zostawić to wszystko za sobą. Kowboje, tamtego wieczoru po rozmowie z Unserem, zdałam sobie sprawę z wielu przerażających dla mnie rzeczy. Oddałam serce facetowi, którego nie potrafiłam kochać. Wepchnęłam się klinem w relacje klubu, którego działania nie pojmowałam. W końcu, wydawało mi się, że nachalnie wciskam swoją osobę każdemu wokół mnie. Waszej matce, Jaxowi, Gemmie, chłopakom, nawet Unserowi. Byłam zła na siebie za tą rozmowę. Nigdy nie lubiłam obarczać innych swoimi rozterkami.

Więc znów uciekałam. Postanowiłam zostawić to życie za sobą, chociaż nigdy wcześniej nie czułam  się tak ciężko, wyjeżdżając. Zazwyczaj, gdy samochód wytaczał się na autostradę, serce śpiewało. Szerokość drogi i wiatr we włosach dodawał mi skrzydeł. Nic z tego. Jakby ciągnął się za mną pieprzony kamień.

Z moim słodkim bagażem emocjonalnym dotarłam do Doliny Śmierci. Och, ironio. Uciekając tam przed jednym życiem, nie sądziłam, że dopadnie mnie poprzednie...

Pochłonięta pisaniem swojego, tak zwanego, pamiętnika, Eddy nie zorientowała się, że jest obserwowana. Motel pośrodku niczego, zarządzany przez kompletnie niezainteresowanego czymkolwiek meksykańca wydawał jej się wyjątkowo dobrą kryjówką. Dopiero, gdy odpalała kolejnego papierosa, zorientowała się, że wpatruje się w nią para ciemnych źrenic. Czarny mężczyzna rozmiarów spokojnie szafy trzydrzwiowej szybciej niż zdążyła przekląć, wpadł do środka, celując w Eddy z pistoletu z tłumikiem.

Schował jej własną broń, spoczywającą na szafce nocnej za pasek spodni i złapał dziewczynę za szyję. Uśmiechając się perfidnie, wycelował całkiem trafnie uderzenie w żołądek. Eddy zgięła się na ile mogła i zaczęła kaszleć, próbując złapać oddech.