2. Doesn't remind me

>AUDIO<

"I like gypsy moths and radio talk

Cause it doesn't remind me of anything

I like gospel music and canned applause

Cause it doesn't remind me of anything

I like colorful clothing in the sun

Cause it doesn't remind me of anything

I ilke hammering nails and speaking in tongues

Cause it doesn't remind me of anything"

- Muszę stąd uciec. – powiedziała szesnastoletnia Eddy do miski płatków śniadaniowych pewnego środowego ranka.

- Co mruczysz? – matka rzuciła okiem na córkę, poprawiając szmaragdową bluzkę, która zbyt mocno opinała jej ciało. Poprawiała dumnie misterną fryzurę, która wciąż tkwiła w latach 80. Tam, gdzie serce Alison. Rude kłaki matki Eddy zwykła nazywać zdechłym bobrem.

- Że 10 rano to za wcześnie na randki.

- Nie powinnaś być w szkole? – na tą ripostę Michelle jak oparzona odskoczyła od stołu, łapiąc torbę. Przelotnie pocałowała matkę, okraszając to komplementem na temat jej wściekle różowej szminki. Zadowolona Alison strzepała popiół z papierosa i zmierzwiła jasne włosy córki.

Eddy starała się rozumieć matkę. Wychowywała ją sama, miała wiele na głowie, a wciąż chciała zakosztować życia. Jednak ciągłe poszukiwania tatusia, jak zwykła nazywać swoje randkowanie, było dla Eddy żałosne.

Alison ostatnio tak bardzo zatraciła się w swoim życiu miłosnym, że ledwo zwracała uwagę na córkę. Nigdy nie przywiązywała specjalnej wagi do edukacji dziewczyny, ale odkąd zaczęła ósmą klasę, Alison kompletnie nie interesowało, co córka robi całymi dniami.

Michelle lubiła nazywać jej kochasiów Rozpraszaczami. Tego tygodniowy model nazywał się Robert i był farmerem. Chyba. Nie chciała go poznać. Nie dlatego, że miała coś przeciwko amorom matki. Po prostu wiedziała, że Rozpraszacze to kwestia tygodnia, bądź dwóch.

Po miesiącach spędzonych na ratowaniu resztek poczucia swojej atrakcyjności, Alison zaczęła odkrywać siebie na nowo. Maniakalnie zamawiała wszystko, co wciskały jej TeleZakupy. Sprzęty do ćwiczeń, sprzęty do zdrowego jedzenia, maseczki, kremy, pilingi. W pewnym momencie Eddy myślała, że dojdzie do tego, że zaczną te pilingi i maseczki jeść na obiad, bo obsesja matki pochłaniała wszystkie fundusze. A tych i wcześniej nie było wiele.

- Muszę zacząć pracę.

- Bardzo mądrze, serdeńko. – matka w czerwonych leginsach i żółtym body wyciskała z siebie siódme poty przy pomocy narzędzia do robienia brzuszków.

I tak zaczęła się przygoda Eddy z pracą. Miała ich wiele. Więcej niż potrafiła zliczyć. Niewyparzona gęba dziewczyny zawsze była powodem jej zwolnień. Albo nawrzucała szefowi, który zbytnio spoufalał się z pracownicami, albo nawrzeszczała na kłopotliwego klienta, albo poszarpała koleżankę ze zmiany. Zawsze coś.

- Trudno. Znajdziemy coś nowego. – mówiła za każdym razem Alison, gdy wściekła Michelle wracała z kolejnym wypowiedzeniem w ręce. Pewnego razu, nie wytrzymawszy obojętności matki, wyrzuciła:

- Co nowego? Mamo, nie mamy za co zapłacić za czynsz. Jeśli mamy utrzymać mieszkanie musisz przestać kupować te bzdury.

- Córeńko, jak możesz? Wiesz, że to wszystko... dzięki temu ja odnajdę siebie i będę mogła zapewnić nam wszystko...

- O czym ty chrzanisz? Wydajesz pieniądze na gówniane maseczki i cudowne sprzęty, licząc na to, że cofną cię do czasów, gdy miałaś 25 lat. Mamo, to się nie stanie. Skup się na przyszłości, albo chociaż na teraźniejszości, bo inaczej wywalą nas na bruk. – tak szybko jak powiedziała te słowa, tak szybko ich pożałowała. Alison rozpłakała się rzewnie i przez całą noc Eddy musiała znosić jej wycie. Matka nie była stabilna emocjonalnie. A niby to ona, szesnastolatka, powinna mieć prawo do napadów złości. Jednak w tym dziwnym duecie to właśnie Alison częściej zachowywała się jak rozwydrzony dzieciak. Była strasznie nieporadna, a Eddy uważała, że wciąż liczyła na wybawienie. Liczyła, że ktoś zawsze jej pomoże i zawsze będzie w stanie naprawić jej błędy. Czy miało być to opłacenie czynszu, czy przywrócenie szczęścia w życiu kobiety.

Wiem, że Wasza matka zawsze przestrzega Was przed lekkomyślnością. I pewnie ma rację. Ale muszę być sprawiedliwa: to najbardziej kopnięta decyzja mojego życia zaprowadziła mnie do Was.

W 2002 roku do Austin przyjechała grupa dwudziestoparolatków. Byli jakby wyjęci z innej epoki. Spytajcie rodziców, co to dzieci kwiaty. Albo nie, lepiej. Spytajcie Gemmę.

Ta kolorowa banda zaproponowała mi pierwszego skręta, a gdy już byliśmy wystarczająco ujarani, zaproponowali mi, żebym zabrała się z nimi. Dokąd? Nie wiedzieli. Ale opowiadając im o mojej matce jeden z nich popłakał się jak dziecko, prosząc, bym nie dała się pochłonąć temu miastu i takiemu życiu.

Spytacie, czy moja matka oponowała. Nie. Może przez chwilę. Ale myślę, że w moim wyjeździe widziała dla siebie szansę na drugą młodość.

Więc, moi kowboje, lekkomyślność czasem jest najlepszą metodą podejmowania decyzji. Nie będąc Waszą matką mogę spokojnie zatruwać Wasze małe móżdżki moimi poglądami.

Dzięki temu poznałam wiele smaków życia. I te słodkie, i te gorzkie. I uwierzcie mi, nie oddałabym tych gorzkich chwil. Nigdy nie bójcie się bólu, smutku i łez, bo one są prawdziwe. Dzięki nim poznajecie całą gamę uczuć. Nigdy nie możecie pozbyć się uczuć. Na zawsze zachowajcie w sobie tą cząstkę dziecka, które chłonie cały świat dookoła.

I oto uciekała po raz pierwszy w życiu. Uciekała od życia, którego nie chciała wieść i od osoby, którą sama nie chciała być. Wkrótce Eddy pokochała zarówno zdezelowaną furgonetkę, którą się przemieszczali po Stanach, jak i wszystkich, którzy nią podróżowali. A była ich czwórka: wiecznie ujarany, przypominający Shaggy’ego, wiernego przyjaciela Scooby’ego Doo bostończyk Calvin, śliczna jak z obrazka, permanentnie rozczochrana Dorothy, na którą wszyscy mówili Daisy; kierowca Marcus, albo nawet częściej znany jako Spike oraz Boogy. Eddy nie miała pojęcia jak nazywał się Boogy. Wiedziała tylko, że był wielki, misiowaty, najmądrzejszy z tej ekipy i nagminnie nadużywał słowa „koleś”.

W tej podróży właśnie Michelle przerodziła się w Eddy. Nawet nie pamiętała, jak to dokładnie się stało, ale ksywka przylgnęła do dziewczyny jak druga skóra.

- W końcu będziesz musiała zdecydować, gdzie chcesz zakończyć podróż. – tego wieczoru siedzieli na wybrzeżu, wsłuchując się w szum morza. Reszta ekipy już dawno zniknęła w swoich alkoholowych maniakach i tylko Eddy siedziała tuż przy brzegu, pozwalając, by jej stopy podmywały fale. Wtedy też dosiadł się do niej Boogy z butelką rumu w ręce.

- Sądziłam, że to będzie mój pomysł na życie.

- To nigdy nie jest pomysł na życie. Daisy jedzie do Hoollywood, Spike czeka aż zapomni o nim rodzina i laseczka, którą zaciążył, a Cal... koleś, ten to jest nieodgadniony. Jeździ w kółko od tak dawna, że chyba to stało się w końcu jego celem.

- A ty, Boogy? – zainteresowanie Eddy było szczere, nawet jeśli wyrażała je wraz z pociąganiem kolejnych łyków rumu. Boogy milaczał przez dłuższą chwilę, wpatrując się w ciemną taflę. Przejął od Eddy butelkę, ale nie zrobił ani jednego łyka. I w końcu, gdy dziewczyna zaczynała się czuć już wyjątkowo niezręcznie, odezwał się:

- Koleś... to trudne pytanie. Ja szukam czegoś, czego sam nie potrafię znaleźć. Szukam czegoś, co pozwoli mi żyć z samym sobą. Kręcę się w kółko, by odnaleźć to coś, co pozwoli mi być lepszym człowiekiem, spać spokojnie w nocy i mieć możliwość wychować kiedyś innego porządnego kolesia. – te słowa ujęły Michelle swoją prostotą i mądrością. Musiała przyklęknąć, by podnieść się na wysokość twarzy przyjaciela, a kiedy to zrobiła, ucałowała jego zarośnięty policzek.

- Jesteś dobrym człowiekiem, kochanie, nie musisz niczego już w sobie zmieniać.