4. Show me how to live

Od autorki: Właśnie dochodzimy do momentu kluczowego w historii. Teraz poznamy właściwych bohaterów tej historii, czyli członków SAMCRO. W zakładce "Bohaterowie" wszyscy są opisani, gdyby ktoś się przeraził mnogością imion. Najważniejsze jednak postacie, to Jax Teller - Wice Prezes klubu, Chibs - jego prawa ręka, Tig Trager i Juice - najmłodszy członek Sons of Anarchy

********************************************************

And in the after birth, on the quiet earth, let the stains remind you, you thought you made a man.You better think again, before my role defines you.Nail in my hand, from my creator.You gave me life, now show me how to live.And in your waiting hands, I will land, and roll out of my skin.And in your final hours I will stand, ready to begin?

>AUDIO< 

Te niezadane pytania zemściły się na Eddy bardzo szybko. Najpierw dowiedziała się, że nie może ściągnąć matki. Ślub miał odbyć się błyskawicznie. I to w San Diego. Od tamtego momentu niezadane pytania zaczęły wręcz kopać ją w zęby. Dosłownie. Szybko okazało się, że książę jest prostakiem z kokainowym problemem i bardzo wybuchowym charakterem.

Za garniturem od Gucciego nie było wiele uczuć. Głównie miłość do dużych pieniędzy, białego proszku i tanich dziwek. Mając jednak życie, o którym od zawsze marzyła, Eddy przełykała dumę, gdy mąż posuwał na jej oczach swoje „partnerki biznesowe”. Przełykała dumę, gdy obrywała razy i jeszcze raz przełykała gorzkie łzy, gdy jednocześnie czuła puchnący policzek i jego ręce, biorące sobie spełnienie małżeńskiego obowiązku bez jej zgody. Myślała wtedy o tym, jak pięknie będzie ją przepraszał następnego dnia, przynosząc bukiety róż, trufle i brylanty.

Przez całe lata Eddy nauczyła się tuszować siniaki i zasłaniać otarcia. Nauczyła się również, jak nie patrzeć w lustro. W te rzadkie dni, kiedy traciła panowanie nad sobą, patrzyła w oczy dziewczyny w lustrze i zdawała się jej nie poznawać. Kim jest ta osoba po drugiej stronie? Ta osoba, która jeszcze niedawno nader wszystko ceniła swoją wolność. Teraz wolność zamieniła na diamenty i wstręt do samej siebie. Po takich głębokich przemyśleniach, Eddy szybko udawała się w podróż jachtem, lub na zakupy do Paryża, by nie myśleć za wiele.

Sześć lat. Prawie sześć długich lat trwała pokręcona bajka o Kopciuszku. Skończyła się w 2009 roku, gdy Eddy przyłapała swojego Księcia,  gdy ten wpakowywał kulkę w łeb kolegi. Jakiegoś barona. Rex nie mówił nigdy wiele o swoich interesach, ale znała tego faceta. Był jakimś baronem, kimś nad Rexem. A ambitny mąż Eddy nie zamierzał pozostać płotką. Chciał wznieść się na kolejny szczebel kariery po truchle swojego szefa. Błysk w jego ciemnych oczach powiedział jej, że będzie następna. Ta wiedza miała ją zabić. I pewnie by ją zabiła, gdyby Eddy nie miała dobrego refleksu. Byli sami, nie licząc trupa, krwawiącego na perski dywan. Eddy złapała więc pistolet nieboszczyka i wycelowała nim w męża zanim on zrobił to samo. Jak dobrze, że do tego morderstwa potrzebował kompletnej samotności. Szkoda, że wróciła wcześniej.

- Co zamierzasz zrobić? Zabić mnie? Nie masz na to jaj, skarbie.

- Nie testuj mnie. Daj mi kluczyki z wozu.

- Zapomnij. – uśmiech Rexa złamał w Eddy resztki cierpliwości. Strzeliła tuż obok ucha mężczyzny.

- Mogłaś mnie trafić, dziwko!

- Właściwie to spudłowałam. Kluczyki.

- Nie ma takiego miejsca na świecie, w którym mogłabyś się przede mą ukryć. Nigdzie i nigdy nie będziesz bezpieczna. Znajdę cię i dopilnuję, byś umierała długo i boleśnie. Jesteś moją żoną. Mam do ciebie prawo.

- Wolę być martwa niż twoja.

- To da się załatwić.

- Złap mnie, jeśli potrafisz, kotku. – Eddy z każdą sekundą była bliżej drzwi. Z kluczykami w jednej ręce i pistoletem w drugiej, cofała się krok za krokiem. Wiedziała, że jeśli nie spowolni Rexa to nie wyjedzie żywa z ich posiadłości.

- Do zobaczenia. – drugi strzał był celny. Prosto w udo. O kilka centymetrów za nisko, by zrobić z niego kastrata, ale wystarczająco wysoko, by napędzić mu strachu, a sobie kupić kilka cennych chwil na ucieczkę.

W akompaniamencie bluzgów męża Eddy uciekła z willi w RollsRoysie męża. Nie wzięła ze sobą zupełnie nic. Miała tylko portfel w kieszeni śmiesznie drogich dżinsów i  znów uciekała. Kolejne życie zostawało za jej plecami. Jednak wiedziała, że tego nie pozbędzie się tak szybko. Dlatego nie mogła poruszać się zbyt długo tym wozem. Gdy się ściemniło, zatrzymała się pod 7/11*. Wypłaciła z bankomatu wszystko, co miała na karcie po mężu i, korzystając z umiejętności jeszcze z Austin, podwędziła samochód, stojący obok. W rollsie zostawiła kluczyki i wiadomość dla okradzionego biedaka, mówiącą o darowiźnie za jego starego pick upa.

Zmieniła kierunek. Już nie jechała na zachód. Pierwszą myślą Eddy był powrót do domu, ale to byłoby oczywiste. Zbyt oczywiste dla spaczonego bandziora, jakim był Rex. Postanowiła jechać na północ. Prosto przed siebie drogą numer 860. Po ośmiu dniach i pięciu napełnieniach baku czuła, że musi odpocząć. Gdy słońce wschodziło, zatrzymała się w pobliżu Stockton, na parkingu dla tirowców. Upewniwszy się, że jej samochód jest bezpiecznie ukryty, a ona sama w nim rzuca się jak najmniej w oczy, zasnęła.

Nie wiedziała, jak długo spała, gdy obudziło ją coś zimnego, dotykającego jej podbródka. Szybko zorientowała się, że to lufa pistoletu. Czując, jak serce podchodzi jej do gardła, Eddy pogodziła się z losem. Nie była wystarczająco uważna i dała się złapać. Rex i jego ludzie ją dopadli. Modliła się w duchu, by zrobili to szybko. Jednak głos, który usłyszała na pewno nie należał do Rexa, ani żadnego z jego zbirów.

- Ruszaj, bo rozwalę ci łeb. – siwawy mężczyzna z wyraźnym, szkockim akcentem rozkazał Eddy, zerkając na przednie siedzenie, na swojego przyjaciela.

Pokierowali ją na główną drogę i kazali jechać prosto. Po kilku minutach Eddy zorientowała się, że ci mężczyni wcale nie zamierzają jej zabić. Za każdym razem, gdy mijał ich samochód, chowali twarze pod kapturami bluz. Oni uciekali. Tak samo jak ona. Z jakiegoś dziwnego powodu, ta myśl wydawała się Eddy niesamowicie pocieszająca. Po kilkunastu minutach milczenia, postanowiła przerwać ciszę. Chciała, by wiedzieli, że nie muszą trzymać jej na muszce. Pokazali siłę i wiedziała, kto tu rządzi.

- Więc...przed kim uciekamy?

- Jak sądzisz? – szkot, siedzący za plecami Eddy, przewrócił oczami.

- Hej, milej trochę. Nie kasuję was za benzynę. Moglibyście wykazać trochę dobrej woli.

- Myślałem, że wykazaliśmy ją, nie zabijając cię.

- Chibs... – siedzący na przednim fotelu blondyn wyraźnie nie był w nastroju na słowne przepychanki.

- Chłopcy, padnij. – Eddy ostrzegła mężczyzn, widząc nadjeżdżający z naprzeciwka radiowóz. Tym gestem wyraźnie zaskoczyła obojga. Przez kolejne minuty milczeli jak zaklęci. Dopiero przed zjazdem na drogę miastową, w którą polecili jej zjechać, blondyn spytał, częstując ją papierosem.

- Dokąd jedziesz...?

- Eddy. Jestem Eddy. I aktualnie jadę tam, gdzie mi każecie.

- A potem?

- Jeśli puścicie mnie żywą, pewnie do Seattle. Nie wiem.

- Przed czym uciekasz? – szkot rozluźnił się odrobinę i już nie wbijał pistoletu w kark Eddy.

- Jak sądzisz? – zrewanżowała się pytaniem dziewczyna, zaciągając się papierosem.

- Myślę, że przed tym samym, co my wszyscy: przeszłością.

- Trafiony, zatopiony. Co to za imię, Chibs?

- To szkocka nazwa na kosę. Zgadnij dlaczego. – przyglądając się w tylnym lusterku twarzy mężczyzny dopiero teraz Eddy dostrzegła bliznę, ciągnącą się przez jego policzki. Wyglądał trochę jak Joker. Nie chciała go urazić, dlatego jedynie skinęła głową. Wyobrażała sobie, że taka blizna musiała powstać w okolicznościach dalekich od żartobliwych.

- Co to za imię Eddy? – spytał blondyn, wyrzucając niedopałek. Przypominał trochę Kurta Cobaina z tym, że był obcięty na krótko. Najwyraźniej zapuszczał brodę, bo jasny zarost był twardy i niezbyt dokładnie przystrzyżony. Teraz, gdy zdjął okulary, zauważyła, że ma niesamowite, niebieskie oczy. Trochę jak u zbitego szczeniaka, a trochę jak u jakiegoś mędrca, który widział zbyt wiele.

- To właściwie ksywa. Przyjaciele mi ją nadali. Byli trochę na haju. – oznajmiła tonem, jakby to miało wyjaśnić wszystko. I najwyraźniej wyjaśniało, bo obaj mężczyźni pokiwali głowami ze zrozumieniem.

- Dziękujemy za podwózkę. – oznajmił nagle blondyn, pokazując, by skręciła w prawo do mieściny Charming.

- Nie, żebym miała wybór.

- Pojedziesz z nami do klubu. Tam dostaniesz lepszy wóz, żebyś mogła uciekać do Seattle w godniejszych warunkach i jak się zresetujesz, będziesz mogła ruszać w drogę. Jestem Jax. – wyciągnął do niej rękę, dopalając kolejnego papierosa.

- Miło mi.

- Dzisiaj mamy małą imprezę. Rozluźnisz się przed wyjazdem. To każdemu dobrze robi. – dla odmiany, na ramieniu Eddy wylądowała dłoń Chibsa, nie lufa jego pistoletu. Było to zdecydowanie mniej niepokojące uczucie.

- Jesteście w jakimś klubie? – Eddy pokazała na kamizelki, które mężczyźni mieli na sobie. Czarne z wieloma napisami i białymi naszywkami.

- Synowie Anarchii. Oddział Redwood Originals.

- Ci motocykliści?

- O tak, kochanie.

Długo zastanawiałam się, czy pojawienie się klubu w moim życiu było dobre, czy złe. To, co przeżyłam u boku Waszego ojca i reszty było najbardziej popieprzonym życiem, jakie miałam. A wiecie, że kilka z nich było zdrowo stuknięte. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam takiego bólu. Ale też nigdy wcześniej nie czułam się tak kochana. Myślę, że mimo wszystko – było warto. Kowboje, przecież gdyby nie Sons of Anarchy nigdy nie poznałabym Waszej dwójki. Każda łza była warta tego, co mi daliście. A każdy siniak był warty ich przyjaźni. Każda sekunda tęsknoty była warta znajomości z Waszym ojcem. Każdy dzień w areszcie był wart tego szalonego dreszczu adrenaliny, gdy udawało się umknąć wymiarowi sprawiedliwości. Gdy będziecie się wahać, czy warto cierpieć za chociaż krótkie chwile szczęścia, odpowiadam z przekonaniem – tak. Moje serce, choć przeorane bliznami, przeciągnięte w suchym piasku kalifornijskich pustyń, chore i z gruntu niemoralne na zawsze będzie zmienione na lepsze przez te chwile, gdy było tak cholernie szczęśliwe. Nawet, jeśli był to tylko ułamek sekundy. Zaledwie mrugnięcie.

- Co to za festyn? – konspiracyjny szept Eddy wyglądał wyjątkowo pokracznie, gdyż by zadać pytanie szkotowi, musiała stanąć na palcach i przekrzyczeć muzykę.

- Dwa dni temu skończyliśmy odsiadkę. Po kilkumiesięcznym truciem dupy przez ATF*  – Jax, nawet nie odwracając się do dziewczyny, wyjaśnił. Ktoś przy wejściu poczęstował ją papierosem. Chcąc zatrzeć  swoją kretyńską minę, przyjęła poczęstunek z wdzięcznością. Miała wcześniej do czynienia ze światkiem przestępczym. Więzienie, policja, federalni – to wszystko już pojawiało się w jej życiu, albo chociaż w opowieściach klientów kasyna. Ale sposób, w jaki Jax o tym mówił: tak lekki i beztroski, to zrobiło na niej piorunujące wrażenie. Gdy doszli do baru, obecność Eddy w towarzystwie wzbudziła zainteresowanie. Siedzący na fotelu, przy stole bilardowy mężczyzna w ciemnej, koszuli rozłechtanej przez wytatuowaną i bardzo nietrzeźwą dziewczynę obciął nieznajomą wzrokiem. Przeczesał ciemne, kręcone i bardzo rozczochrane włosy dłonią pełną sygnetów, by w końcu spytać z jednoznacznym uśmiechem.

- Kim jest ta księżniczka?

- Księżniczka nazywa się Eddy.

- Kolejna, którą będę miał przetestować do klubu naszych fanek?

- Spróbuj, a odgryzę ci sprzęt testujący. – Eddy zaprezentowała szereg białych zębów, gotowych w każdej chwili wbić się w męskość, zaburzającą jej feng shui.

- Polać jej! – zawołał ze śmiechem okrąglutki motocyklista, wyglądający jak motorowa wersja Świętego Mikołaja, skrzyżowanego z Elivsem Presleyem. Barmanka nalała whisky do kieliszka, posuwając naczynię w stronę Eddy. Próbowała jeszcze nalać jej popity, ale Eddy pokazała, by sobie darowała. Święty Mikołaj, najwyraźniej w szampańskim nastroju, położył dłoń na jej ramieniu, gasząc papierosa w pełnej już popielniczce.

- Nie przejmuj się Tigiem, kochana. On wkłada sprzęt testujący we wszystko, co się rusza.

- Albo się nie rusza. Jestem Juice. A to Bobby. – odezwał się zza pleców dziewczyny znacznie młodszy głos. Mógł być jej rówieśnikiem.  Chociaż jak cała reszta nosił skórzaną kamizelkę z kostuchą na plecach wyróżniał się na tle tej bardzo bladej ekipy – miał ciemną karnację i okropne tatuaże po obu stronach czaszki. Ni to pioruny, ni to tribale. Tatuaże rozdzielał wygolony pasek na środku głowy. Eddy nie mogła powstrzymać skojarzenia jego fryzury z fryzurą intymną. A mimo to, uśmiech chłopaka, jego orli nos i, przede wszystkim, ciemne oczy, wyglądające bardziej chłopięce niż męskie zrobiły pozytywne wrażenie na Eddy. Właśnie to jego spojrzenie miało utkwić w pamięci dziewczyny na zawsze – spojrzenie, które pozostało niewinne i ciepłe, chociaż widziało mnóstwo brzydoty.

- Twoje zdrowie, Juice. – kieliszki poszły w górę, a potem następne i następne. Czas, biegnąc zostawił Eddy w tyle. Z każdą minutą dystans między nią, a motocyklistami zmniejszał się. Po kilku godzinach byli równie mocno wstawieni, co zaprzyjaźnieni. Głośna, brudna i niegrzeczna ekipa przywitała Eddy jak swoją. Nie tylko ci, którzy nosili Kostuchę, ale także ich przyjaciele, rodzina, a nawet roznegliżowane, bądź dosłownie nagie, „fanki”. Jedynie Tara, śliczna kobieta Jaxa, wydawała się nie pałać specjalną miłością do Eddy. Łypiąc spode łba, próbowała chyba wyłapać, czy jest dla niej zagrożeniem. Marszczyła wyraziste brwi za każdym razem, gdy jej mężczyzna rozmawiał z nową znajomą. Chwilę po drugiej zniknęła, mówiąc, że musi sprawdzić, co u jakiś chłopców. Wróciła dwadzieścia minut później z nieco złośliwym uśmieszkiem, oznajmiając:

- Ktoś cię szuka, słonko. – w sekundzie Eddy zbladła jak papier. Chyba nawet niebieskie tęczówki stały się wyblakłe. Zastygła z kieliszkiem w połowie drogi do ust, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w Tarę.

- Twoja ucieczka cię dogania? – domyślił się szkot, spoglądając to na Eddy, to na Jaxa, jakby pytał, co robić. Szef całej ekipy, Clay – siwy jak gołąbek, ale postawny mężczyzna o łagodnych, niebieskich oczach i twarzy przypominającej do złudzenia komiksowego Hellboya podjął natychmiastową decyzję.

- Zajmiemy się tym. Juice, weź ją stąd. Impreza trwa dalej. Bobby, przyprowadź gościa.

- Chodź. – Juice pociągnął ją za rękę, manewrując pomiędzy nieprzytomnymi członkami imprezy i tymi, którzy dopiero zmierzali do krainy wiecznych łowów. Pociągnął zataczającą się dziewczynę korytarzem i skręcił przy niebieskim motorze, stojącym na honorowym miejscu jak jakaś relikwia. Ociężały umysł Eddy zaczął zastanawiać się nad tym błękitnym trofeum, ale Juice najwyraźniej zachował więcej przytomności i bez ociągania się, otworzył drzwi na środku korytarza.

- Wyjazd. Już. – zażądał od trójki, dochodzącej do wspólnej ekstazy na łóżku. – Skończycie na zewnątrz. No już, jazda.  – gdy oburzeni miłośnicy trójkącików pospiesznie wykonywali jego polecenie, Juice wepchnął Eddy do szafy i kazał jej siedzieć cicho. Sam zamknął drzwi, a Eddy usłyszała jeszcze jak rzuca spodniami za nieszczęśliwym rezydentem pokoju.

- Weź się, kurwa, zasłoń.

* 7/11 -  międzynarodowa sieć sklepów typu convenience

* ATF - (Biuro ds. Alkoholu, Tytoniu, Broni Palnej oraz Materiałów Wybuchowych) – agencja federalna Stanów Zjednoczonych, badająca przestępstwa, regulująca oraz działająca zapobiegawczo w tematach zawartych w jej nazwie