10. Make it rain

AUDIO

When the sins of my father
Weigh down in my soul
And the pain of my mother
Will not let me go
Well I know there can come fire from the sky
To refine the purest of kings
Even though I know this fire brings me pain
Even so I'm just the same
And the seed needs the water
Before it grows out of the ground
But it just keeps on getting hotter
And the hunger more profound
Well I know there can come tears from their eyes
But they may as well be in vain
Even though I know these tears bring me pain
Even so I'm just the same
And the seas are full of water that stop by the shore
Just like the riches of grandeur
That never reach the port
So let the clouds fill with thunderous applause
And let the lightning be the veins
And fill the sky with all that they can drop
When it's time to make a change

Droga do domu Ortiza była długa i wyjątkowo cicha. Nawet Johny Cash, wyśpiewujący kobiecie, że jest jego słońcem, brzmiał jakoś nieprzekonująco. Idąc za radą Tary, Eddy postanowiła przełknąć własną niezręczność, gdy pomagała Juicowi dokuśtykać do drzwi. Przekręcił zamek i zapalił światło w środku. Chociaż Eddy doskonale wiedziała, że chłopak nie chce jej towarzystwa, wpakowała się do środka, oferując wsparcie. Ortiz odtrącił jej ramię i, podpierając się o meble, rozpoczął swoją podróż w stronę sypialni. Biorąc głęboki oddech, rzuciła w stronę pleców chłopaka:
- Bałam się o ciebie.
- Nic mi nie jest. Poza tym, nie sądziłem, że cokolwiek cię obchodzi, co robię ze swoim czasem po tym jak całe miasto dowiedziało się, że sypiasz z Tigiem. Zrobiłaś ze mnie kompletnego idiotę, Eddy.
- To ty zniknąłeś... Poza tym, nigdy nie byliśmy razem, prawda? – tym stwierdzeniem zatrzymała Ortiza w miejscu. Obrócił się i uniósł wysoko brwi, jakby nie dowierzał w jej głupotę. Juice jeden, Eddy zero.
- I przez to wskoczyłaś do łóżka pierwszemu facetowi, który się nawinął?  – Ponownie odwracając się do dziewczyny plecami, Ortiz kontynuował swoją kalczną podróż w świat poduszek i kocyków.

- Zostań, proszę. Nie jestem w tym dobra, no. Nie zostawiaj mnie samej.
- Daj mi jeden, dobry powód. – Juice świdrował postać Eddy ciemnymi oczami tak intensywnie, że miała wrażenie, że skanuje jej duszę w poszukiwaniu odpowiedzi. Niezręcznie jak dziecko, barmanka zaczęła mówić:
- Zmieniłeś mnie. Przy tobie jestem inna. Zaczęłam znów czuć. Dopiero, jak cię poznałam. Z tobą wszystko jest bardziej... po prostu bardziej... Chcę być obok. Być z tobą. I nie chcę, żebyś mnie odpychał jak przez ostatnie tygodnie. Zostań. Proszę. – spojrzenie Eddy nigdy wcześniej nie było tak szczere i tak skruszone. Pozycja pewnej siebie, silnej kobiety złamała się, gdy musiała się obnażyć emocjonalnie. Potrafiła wyskoczyć bez problemu z ubrań, ale pokazać swoje uczucia, to już nie przychodziło Eddy tak łatwo. Spojrzenie pary spotkało się, gdy Ortiz, nadal pełen wzburzenia, dopadł Eddy. Dopadł było dobrym określeniem. Doskoczył na zdrowej nodze niemal jednym susłem. Ujął jej twarz dłońmi, przez chwilę tylko patrząc. Jej skruszony i przerażony wizją utraty wzrok nie ustępował złości i stanowczości w ciemnych oczach Juica.
- Jeśli zostanę... chcę cię mieć tylko dla siebie. Koniec z puszczaniem się.
- Chcesz mnie? – Juice nigdy wcześniej nie słyszał takiej niepewności w głosie Eddy. Wydawała się być teraz wyjątkowo krucha. Czując w żyłach buzującą krew, Juice ugiął kolana, by zniżyć się do dziewczyny i pocałował ją. Wściekle i do utraty tchu. Ten pocałunek zawrócił w blond głowie Eddy. Dosłownie. Wyczuwając to, Juice złapał ją w talii, podtrzymując. Siebie i ją przy okazji. Nie przerywając pocałunku, zdarł koszulę z ciała Eddy. Oboje czuli tak samo silnie i namiętnie. Byli równie zakochani i pożądali się z jedyną słuszną młodości siłą. Nieco chwiejnie dotarli do jego łóżka, by tam dać upust swoich emocji. A tych było tak wiele, że nawet Vicodin nie był potrzebny do uśmierzenia bólu. Gdyby mogła słyszeć myśli gangstera, usłyszałaby, że zdrada bolała go o wiele bardziej niż rozerwane kulą ciało.

Wiele godzin później, gdy na niebie rysował się pierwszy zarys słonecznego blasku, Eddy i Juice leżeli w swoich objęciach, nie mając już sił na wiele więcej. Johny Cash znów wyznawał miłość ukochanej. Tym razem, jego przekaz był o wiele bardziej szczery.
- Powiesz mi, co się stało?
- Miles. Zaatakował mnie i musiałem się bronić. – Słysząc z jakim trudem przychodzi Juicowi opowiadanie o tym aż pożałowała swojego pytania. Zabił świeżaka. Miłego kolesia, który miał stać się w niedalekiej przyszłości pełnoprawnym członkiem klubu. Zabił przyjaciela i brata.
- Przykro mi, Juice.
- Muszę z tym żyć. – Chociaż odpowiedź była sucha, chłopak ucałował czule blond włosy Eddy, obejmując jej ciało silniej.
- A twoje włosy? Co cię podkusiło?
- Musiałam się bronić. I tak uczę się z tym żyć. – Tym razem to on był zaskoczony. Zażądawszy wyjaśnień, wysłuchał opowieści Eddy. Nie pominęła żadnego szczegółu. Obiecała sobie, że będzie już zawsze w pełni szczera z Ortizem, jeśli to miało wypalić. A bardzo chciała, by wypaliło. Historia, którą mu przekazała sprawiła, że Juice milczał przez dłuższą chwilę. To dało Eddy możliwość zmienienia tematu:
- Więc...może opowiesz mi, co się z tobą działo? Stawiałam na Roosevelta.
- Tak. Zgarnął mnie pod jakimś gówno wartym zarzutem niezgodności mojej licencji. Ale to była tylko wymówka, żeby spotkał się ze mną taki koleś... Potter. Facet chciał mnie zmusić, żebym współpracował z nim w sprawie RICO*. Zagroził, że powie klubowi o moim pochodzeniu. Wiesz, że Synowie nie przyjmują nikogo z czarnych rodziców, nie? To jakiś bzdurny zapis sprzed wieków, którego nikomu do tej pory nie chciało się zmieniać. Mój ojciec był czarny.
- Sądziłam, że jesteś Latynosem, ale najwyraźniej mój pociąg do Afroamerykanów jest niezawodny. – dziewczyna uśmiechnęła się, robiąc żartobliwą aluzję do swojego męża, by rozładować ciężką sytuację. Ironia lekiem na wszystko.
- Tak mam wpisane w papierach. Ale mój biologiczny ojciec jest czarny. Gdyby Potter powiedział o tym klubowi... pewnie by mnie wypierdolili. A ten klub, to wszystko, co mam. To moja jedyna rodzina i jedyni przyjaciele.
- Nieprawda. Masz mnie. – Eddy poczuła się w obowiązku, by zaprzeczyć. Dla podkreślenia efektu, pocałowała chłopaka. Gdy ich usta w końcu się rozdzieliły, Juice kontynuował:
- Nawet nie wiesz jak bardzo się z tego cieszę, ale ty też jesteś już częścią tego klubu. Czy tego chcesz, czy nie. Bałem się, że bez kamizelki nie będe miał znaczenia i dla ciebie.
- Ortiz, ty debilu... – dłoń Eddy wylądowała na jej czole, zastanawiając się nad głupotą towarzysza. Juice jeden, Eddy jeden. Sparing zakończony remisem.

Długo zastanawiałam się, czym jest siła. W różnych etapach życia inaczej ją odbierałam. Wy pewnie tez. Za dzieciaka, silny był ten, kto potrafił nie płakać przy rozbitym kolanie. Gdy trochę podrosłam, uznałam, że silny jest ten, kto potrafi stanąć do bójki. A później uznałam, że silny jest ten, kto potrafi radzić sobie z przeciwnościami losu. Zresztą, to też tłukła nam wszystkim do głów popkultura. Nie liczy się jaki jest efekt, ważne, że się starałeś. Gówno prawda. Świat jest pełen kanibali. Będą czekać na Wasze najmniejsze potknięcie i zgryzą Was do czystej kości. Ci sami ludzie, którzy będą Was oklaskiwać, wystawią Was na aukcji i sprzedadzą za grosze.
Siła, której nauczyłam się w Charming jest czymś całkiem innym. Jest umiejętnością nie ranienia słabszych od siebie. Siła jest tym, co odróżnia męża, bijącego w złości żonę od męża, który próbuje rozwiązać problem. Silna jest ta matka, która potrafi podjąć bolesną decyzję dla samej siebie, by uchronić dziecko. Silna jest ta żona, która zachowa dla siebie tajemnice, które mogą zniszczyć jej mężczyznę. Silny jest ten, kto nie zadaje bezpodstawnego bólu.

Mucha na ścianie z zawzięciem myła łapki, by odfrunąć w kolejne miejsce. Bzyczała przy tym tak radośnie, jakby jej życie miało jakikolwiek sens. Dzień już się kończył, nie zostało jej wiele czasu. Wkrótce zdechnie. Pierdolony krąg życia, pomyślała Eddy, gdy mucha wpadła w sieć pająka. No cóż, nawet nie dożyje spokojnie swoich kilkudziesięciu godzin.
Tak, nudziła się niezmiernie. Leżała na barze, czekając w tej profesjonalnej pozycji aż ktokolwiek raczy się pojawić. Tej nocy nie miała jednak ani jednego klienta. Bawiła się telefonem, przeglądając śmieszne filmiki. Kot, jedzący dziecku karmę. A nie, to na odwrót. I tak zabawne.
O pierwszej w nocy zwątpiła w sens swojej pracy i zebrała się do domu z dziwnym wrażeniem, które prześladowało ją już od pewnego czasu. Było zbyt spokojnie. Od powrotu króla – to jest, zejścia się Eddy z Juicem – minęły dobre cztery tygodnie. Mimo tego, że Juice był wciąż dziwnie markotny, sielanka trwała w najlepsze, a Eddy przerażał fakt, że wcale jej się to nie nudzi. Jej, która potrafiła mieć faceta na każdy dzień tygodnia. Czy tak wygląda starość? Spytała samą siebie, odruchowo sprawdzając w lusterku samochodu, czy na jej twarzy wykwitły jakieś zmarszczki. No raczej nie. To może się zakochała? Ta myśl spowodowała, że twarz w lusterku wyszczerzyła się. W zamiarze był to uśmiech autoironiczny. W rzeczywistości, uśmiechała się jak zakochana kobieta.
Kładąc się do łóżka w swoim małym, zabałaganionym mieszkanku uśmiech nie schodził jej nadal z twarzy. Pewnie nawet śpiąc, miała przyklejony do twarzy ten kretyński uśmieszek. Dopiero, kiedy wczesnym rankiem zobaczyła w drzwiach Juica, przestała się szczerzyć.
- Co to, kurwa, ma znaczyć? – Spytała na widok swojego mężczyzny, ubabranego listkami, źdźbłami suchej trawy i z wielkim, sinym śladem na szyi.
- Chwila nieuwagi. Wpadłem na łańcuch. Takie idiotyczne zabezpieczenie terenu wokół naszego magazynu. Ten kretyński inwestor – Oswald, ma fioła na punkcie zabezpieczeń. Byłem się odlać i ot, wpadłem.
- Świetnie, przećwiczyłeś bajeczkę dla swoich kumpli. Oni ją kupią, ja nie bardzo. Chodź. – Wciągnęła Ortiza do środka, zamykając drzwi. Wiedziała, że coś narozrabiał. Porządnie. To dlatego był taki dziwny od tak dawna. Eddy szybko domyśliła się z czym ma to związek. RICO. Spojrzała na stojący przed nią obraz siedmiu nieszczęść i odechciało jej się zabawy w detektywa. Serce Eddy boleśnie się ścisnęło, wyobrażając sobie jak bardzo Juice musi być nieszczęśliwy. Coś było dla niego zbyt ciężkie do uniesienia. Na szczęście on również był najwyraźniej zbyt ciężki dla jakiejś gałęzi.
- Coś ty narobił, idioto? – Nie spodziewała się odpowiedzi. Przytuliła go, czując jak chłopak wtula się w nią z niemym przerażeniem. Nie chciała go takim widzieć. Czuła, że chociaż są blisko siebie coś wierci pomiędzy nimi wielką dziurę.
- Kiedyś ci powiem... niedługo...

Niestety, sprawa ataku na klub miała ciągnąć się za SAMCRO przez następne tygodnie. Eddy nie za bardzo wiedziała, co robić. Przerażało ją to, że widziała jak wielki rozłam dokonywał się w klubie. Juice przestał się niemal w ogóle do niej odzywać, zajmował się tylko klubem. Tylko o tym potrafił mówić. Jeździł z Prezesem wszędzie, gdzie tylko mógł. Jeśli już zdarzało się parze spotkać, to właśnie SAMCRO było tematem przewodnim. Tig również należał do frakcji Claya. Ta trójca była nierozłączna. Można by pomyśleć, że ze względów prywatnych będzie to dla Eddy niezręczne. No cóż, nie było. Barmanka nie widziała w tej sytuacji niczego dziwnego. W końcu z nikim do ołtarza nie szła, prawda?
W drugim obozie był Jax, Chibs i Opie. Bobby i Piney zostali zupełnie z boku. Nie podobało im się ani zachowanie Jaxa, ani Claya. Tak więc sama barmanka była pomiędzy młotem, a kowadłem. Musiała być bezstronna, zwłaszcza, że nadal nikt nie raczył jej wprowadzić w to, co dzieje się w klubie. Aż do tamtego dnia.
- Pierdolony Clay. Wpakował nas w takie gówno,  że się w nim potopimy. Ja pierdolę! – Jax szamotał się po barze niczym zraniony wilk. Przy barze siedział jeszcze Bobby, wzdychając ciężko.
- Uspokój się. Co jest?
- Ten atak z  zeszłego tygodnia. Ten, w którym niemal ucierpieli cywile... – to z pewnością oznaczało ją i Chucky’ego. – To wszystko wina Claya. To on nas wprowadził w pracę z Romeo.
- Szefem kartelu? – spytała Eddy, upewniając się w swoich informacjach.
- Tak – potwierdził Bobby niechętnie – tylko problem polega na  tym, że teren Cali do tej pory obsługiwał kartel Lobos Sonora. A Romeo i jego ludzie wykorzystali nas i Majów do wejścia na ich ogródek. Ta strzelanina była wyrazem ich niezadowolenia. Clay zwariował. Od zawsze byliśmy z dala od narkotyków. To nigdy nie przyniosło niczego dobrego. Żadnemu gangowi.
- Ten chuj zaprowadzi nas wszystkich, kurwa, do grobu! Ja to zakończę. Oddam sprawy kartelu irlandczykom i niech oni się bawią. My z tego wychodzimy, a jeśli ten stary piernik ma z tym jakiś problem to niech odda kamizelkę! – odgrażał się Jax, wychylając kieliszek wódki.
- Uciekajcie od tego. Uciekajcie jak najdalej – głos barmanki brzmiał bardzo poważnie. Pełen był napięcia i przestrachu. Teller zmierzył jej twarz błękitnymi oczami, rozumiejąc. Jak zawsze, rozumiał. I cieszył się, że i ona to rozumie. Nie była Tarą, nie musiała go wspierać. Tara była miłością, domem. Eddy była zdrowym rozsądkiem, partnerką w zbrodni. Niedługo potem Eddy znów została sama. Sama ze zbyt wieloma myślami.

A więc tak to wyglądało. Klub parał się przewożeniem narkotyków. Nie sądziła, by Clay dał radę przegłosować handel. Tak czy inaczej, Eddy wiedziała lepiej niż ktokolwiek inny, że parając się czymkolwiek związanym z narkotykami należało być przygotowanym na straty. Zwłaszcza, jeśli przychodziło do otwartej wojny. Tak było w tym przypadku. Z jednej strony stał potężny kartel – Lobos Sonora. A z drugiej nieco mniejszy, ale niemniej bezwzględny kartel Romera Parady – Galindo, wspierany przez SAMCRO, którzy doprowadzali dla nich broń Irlandczyków oraz mający wsparcie przeciwnego Synom gangu z Oakland – Majów. Tak zaczęła się otwarta wojna, której straszne żniwo miało zostać zebrane szybciej niż ktokolwiek mógł się spodziewać.
Tego wieczoru doszło do wymiany ognia na południu rezerwatu Wahewa. Mówiono o tym we wszystkich wiadomościach. Z przerażeniem oglądały to dwie kobiety, czekające na powrót Synów: Lyla i Eddy.
- Mój Boże, miny lądowe? – gwiazdka siedziała z szeroko otwartymi ustami, komentując słowa reporterki. Starcia widziane były z daleka. Lobos Sonora wciągnęli Synów i ich sprzymierzeńców w zasadzkę. Rozłożyli na łące mnogość min. Szybko okazało się, że półautomaty gangów nie starczą. Dalszą część opowieści kobiety poznały od Synów.

- Myśleliśmy, że nie damy rady. Myśleliśmy, że nas wystrzelają jak pieprzone kaczki. Kozik, Clay, Juicy, połowa Majów, ja... Cholera, wszyscy utknęliśmy na samym środku pola minowego. Tylko Chibs i Jax zostali w bezpiecznym miejscu. – Relacjonował wciąż wzburzony Opie, gładząc blond włosy, tulącej się do niego Lyli. Eddy przyglądała się natomiast Tragerowi, który popijał kolejną lufę.
- I co zrobiliście? – przejęta pani Winston zadarła głowę w górę, spoglądając na męża. Nim Opie odpowiedział, w zdanie wtrącił się Chibs:
- Jax zadzwonił do IRA*. Przywieźli nam broń dużego kalibru. Pierdolone bazuki. To dało nam trochę przewagi. Ale nie wystarczająco. – Eddy za dobrze wiedziała, co Chibs miał na myśli. Nie wszyscy Synowie zdołali dotrzeć do domu. Spodziewała się, że i wielu Majów już nigdy nie zobaczy swoich dzieci.
- Gdzie jest Kozik...? – spytała barmanka, bojąc się odpowiedzi. Spojrzenie Tragera, który pił już prosto z butelki upewił ją w tym, że stało się coś strasznego.
- Wszedł na minę – powiedział Juice jakby odrętwiały – rozerwało go na kawałki. Złapałem jego ramię. – Kobiety wytrzeszczyły oczy, starając się znaleźć słowa. Ale jakie słowa mogą przynieść ukojenie w takim momencie? Clay pił na umór, dotrzymując tempa Tragerowi. To był bardzo cichy wieczór. Utrata członka SAMCRO zabolała wszystkich.

Gdy już świtało, z pomocą Lyli i jedynego trzymającego się na nogach Syna – Chibsa – zaprowadziły chłopaków do łóżek. Eddy zaoferowała się, że odwiezie Chibsa i ledwo przytomnego Ortiza do domu. Nim wyszli, szkot złapał barmankę za rękę, zatrzymując.
- Porozmawiaj z nim. Na polu minowym... poszedł przed siebie. Jakby chciał nastąpić na to kurewstwo. Martwię się o niego. – Te słowa wywołały w sercu Eddy niemałe zamieszanie. Niby dlaczego miałby się zabijać? Dołączyła od zataczającego się po podjeździe Juica i pozwoliła mu się na sobie wesprzeć. Po chwilce z drugiej strony ujął go szkot. I tak dwójka przyjaciół ciągnęła Latynosa do samochodu, usilnie próbując zastanowić się cóż mogło doprowadzić go na skraj. Ortiz toczył wewnętrzną walkę, której Eddy dopiero zaczęła się domyślać. Kładąc go do łóżka w jego własnym apartamencie dopiero zaczynała składać puzzle w całość. Przykrywając chłopaka kocem obiecała sobie, że mu pomoże. A odjeżdżając do swojego nowego gniazdka w stronę wschodzącego na przeciw wszystkim okolicznościom słońca, była przekonana, że wyciągnie go z bagna. Nie liczyła się z konsekwencjami. A przecież mogli wspólnie w tym bagnie utonąć...

* RICO (The Racketeer Influenced and Corrupt Organizations Act) - prawo, mające na celu przeciwdziałanie przestępczości zorganizowanej. Celem grup działających w ramach RICO jest zamknięcie organizacji przestępczych poprzez udowodnienie przeszłych i teraźniejszych pogwałceń prawa. Dzięki RICO możliwym jest wydanie najsurowszego, możliwego wymiaru kary zarówno dla członków gangów, jak i dla osób, wydających rozkazy, nawet jeśli nie mieli czynnego udziału w przestępstwie. Podstawą działania RICO jest przede wszystkim powiązanie członków gangu z działalnością narkotykową i handlem bronią, tak w przeszłości jak i na dzień dzisiejszy.

* IRA (Irlandzka Armia Republikańska)