12. The lost boy

I never found my father,
I never found my mother
Even would I know in my lifetime I will be
A hero into the masses,
to those born without chances
There's a freedom that everyone deserves
I know there's greed and there's corruption
I've seen death and mass destruction
But I'm telling you, and I hope that I'm heard
And I will not be commanded,
And I will not be controlled
And I will not let my future go on,
without the help of my soul

>AUDIO<

Tig popełnił najprawdopodobniej największy błąd w swoim życiu. Słuchając jego opowieści, Eddy nie mogła ukryć współczucia. Chociaż ich historia była krótka i burzliwa, nadal darzyła go sympatią i szacunkiem. Razem zabili i pozbyli się ciała. Mieli wspólne sekrety.

Widziała, że Trager czuł coś do Gemmy. To dlatego zerwał plakietkę sierżanta. Był świrem, ale wiedział jak traktować kobiety. Eddy wiedziała, że gdyby jej, czy Tarze przytrafiło się coś złego, Tig rzuciłby się pierwszy pod kulę. Dziwne uczucie. Ale miłe. Tym bardziej serce Eddy ściskało się boleśnie z dalszą częścią opowieści. Clay był przyjacielem Tragera od wielu, wielu lat. Wspólnie przeżyli wojsko, wspólnie przeżyli wiele gównoburz w klubie i teraz, będąc nawet bardzo złym, nie potrafił wybaczyć sobie tego, co się stało.

- Byliśmy sami w klubie. Clay wiedział, że coś się stanie. Poprosił, żebym został. A ja położyłem lachę na brata. Byłem zaślepiony złością. Nie potrafiłem spojrzeć ponad swoją złość. Zostawiłem go tam. Przeze mnie ma dziurę w płucu. 

- Tig, ten skurwiel sam jest sobie winien. Nie możesz się o to obwiniać. Poza tym, jego stan już od kilku dni jest stabilny. Wkrótce wyjdzie ze szpitala i znów będzie zatruwał wam życie, jak zawsze.

- Zrobiłem coś więcej. Zabiłem... Zabiłem dziewczynę. 

- Jaką znów dziewczynę? Jezu Chryste.

- Dziewczynę szefa Dziewiątek. Ale nie wiedziałem, że ona była córką Popa.

- Ja pierdolę – Eddy opadła bez sił na fotel. Damon Pope był gangsterem, trzymającym w szachu wszystkie czarne gangi na tej stronie wybrzeża. Był najbardziej niebezpiecznym facetem w całej Cali. Nie wiedziała, co powiedzieć. Nie musiała. Tig nie skończył jeszcze opowieści. Oparł głowę na kolanach Eddy, podkulając nogi pod siebie. Odpaliła papierosa, którego wypalili na pół. W milczeniu. Zbierał się za kolejną część:

- Pope mi nie odpuścił... Złapał Dawn. Moją mała córeczkę – Niebieskie oczy Tragera zaszły łzami, a serce w piersi Eddy zamarło. Bała się usłyszeć, co stało się dalej. – Ściągnął mnie do niej... Zakuł mnie pierdolonym łańcuchem, a ją wrzucił do jakiegoś dołu... i podpalił. Spalił ją, Eddy. A ona krzyczała. Tak strasznie krzyczała. „Tatusiu, nie. Pomóż, tato. Nie, proszę. Tatusiu” – Tig nie był w stanie opowiadać dalej. Szloch wstrząsnął jego ciałem. Najstraszniejszy odgłos, jaki można sobie wyobrazić. Taki ból czuje tylko zaszczuta bestia. Siedziała przy przyjacielu, gładząc jego kręcone włosy. Cóż za potwór każe patrzeć ojcu na śmierć dziecka. Powolną  śmierć w męczarniach. Pomimo tych myśli, męczących dziewczynę, Eddy nie pokazała po sobie emocji. Nie mogła. W tej sytuacji musiała być silna. Niewzruszona jak on wtedy, gdy Eddy zabiła kobietę. 

- Ciii... Przetrwamy to, Tiggy. – blondynka zsunęła się z fotela, opadając na podlogę tuż obok sierżanta. Były marines, prawa ręka Claya Morrow, bezwzględny zabójca i szalony dewiant przytulał się do Eddy jak małe dziecko. Jego serce zostało rozerwane w najbardziej okrutny sposób. Trager był rozbity na milion kawałków, a ramiona Eddy starały się utrzymać go w kupie.

W końcu, gdy słońce dawało już wyraźnie znać o nadejściu nowego dnia, sierżant został wezwany przez obowiązki. Przekrwione oczy patrzyły na Eddy tak smutno. Tak bardzo smutno.

- Ja i Jax zostaniemy zgarnięci przez policję. Chibs idzie z nami. Clay jest w szpitalu, Gemmie odwaliło. Tara jest wciąż ranna. Zostaniesz ty, Juice – kolejny świr, Opie w żałobie i nieogarnięte świeżaki. To wszystko spadnie na ciebie. Dasz sobie radę?

- Jasne. – Eddy podniosła się z podłogi, uściskawszy przyjaciela. – Wracajcie cali i zdrowi.

Siedziała w mieszkaniu Jaxa. Tak jak mówił Tig, Chibs i Jax również zostali zgarnięci. Opie wykręcił jakiś głupi numer, żeby pójść za przyjaciółmi. Zaatakował policjanta.  Podobno chowali się w jakimś burdelu. Tara była już w domu, ale nie radziła sobie jeszcze do końca z chłopcami. Eddy obgryzała paznokcie, odpalając jednego papierosa od drugiego.

- Wyszłam za niego, zanim go zawinęli – z półmroku odezwał się głos Tary. Blondynka uniosła na nią wzrok, uśmiechnąwszy się delikatnie.

- Gratuluję. To dobry facet. Kocha cię.

- Boję się, że będę wkrótce wdową... Eddy, dlaczego my tak żyjemy? – Tara miała wyjątkową zdolność zadawania trafnych pytań. Barmanka nie potrafiła odpowiedzieć.  Odgarnęła włosy, wzruszając bezradnie ramionami. Miłość, być może? Ale nawet w miłości są jakieś granice cierpienia. A one przechodziły je wszystkie. Wszyscy wiedzieli, że Juice znów znikał. Nie odzywał się do Eddy, ani właściwie do nikogo innego. A kiedy już był obok, paranoizował. Ten poranek z chłopcami, był ostatnim przyjemnym. Jednak wciąż przy nim tkwiła. Pytanie Tary było bardzo na miejscu.

- Wierzymy, że jest to warte tego wszystkiego, co nam robią. I wierzymy, że gdzieś tam, na końcu tęczy, czeka nas z nimi normalne, dobre życie. Wiem o wszystkim, co planowałaś z Jaxem. Wiem, że mieliście uciec. Nie wyobrażasz sobie, jak żałuję, że wam się nie udało. Zasługujecie na szczęście. Cała wasza czwórka.

- Tak naprawdę chyba nigdy nie wierzyłam, że on naprawdę odetnie się od klubu. To jest zapisane w jego DNA. Potrzebuje klubu, żeby czuć...

- Przynależność? – Eddy podsunęła określenie ze smutnym uśmiechem. Wiedziała, o czym lekarka mówi. Juice zachowywał się podobnie – dlatego też przy nich tkwimy. Żeby do kogoś należeć. A najwyraźniej to życie, jakie by nie było gówniane, jest tym, co dla nich jesteśmy w stanie poświęcić. Jedziemy na jednym wózku, pani doktor.

- Nigdy nie pomyślałabym, że to akurat z tobą będę w tym cholernym wózku. Gdybym wiedziała, postarałabym się nie być taką suką wcześniej.

- Vice versa – Nie było przytulanek, ani rzutów na szyję. Dwie kobiety nigdy miały nie zostać przyjaciółkami. Ale wiedziały, że są sobie potrzebne. Wytworzyła się pomiędzy nimi swojego rodzaju symbioza. Symbioza dwóch kochających kobiet. Wspierały się w ciężkim życiu, które wybrały. Miały nadzieję jak najdłużej pozostać nieskażone jadem Charming.

Wkrótce nocną ciszę przerwało pukanie do drzwi. Nie było to normalne pukanie. Ktoś dobijał się do środka w histerii. Eddy złapała za pistolet, wyganiając Tarę do dzieci. Lekarka również wyciągnęła swój rewolwer. Broń okazała się niepotrzebna. W progu stała zapłakana Lyla.

- Opie... Zabili go... 

Są drogi, których nie chcecie przejeżdżać. Wsiadając w samochód będziecie czasem błagać, by nigdy nie dojechać. Odpalając silnik będziecie błagać, by nie ruszył. A gdy już wyjedziecie, będziecie mieć nadzieję, że szosa nigdy się nie skończy. Każda droga w życiu musi się skończyć. Jakbyście mocno nie trzymali się myśli o teraźniejszości, mam złą wiadomość, kowboje. Przyszłość zawsze nadejdzie. A z nią koniec jakiejś drogi. I początek następnej. Chciałabym Wam powiedzieć, że następna będzie łatwiejsza. Ale nie zawsze tak jest. Często ta droga, której przecież nie wybraliśmy, nawet jej nie chcieliśmy, będzie jeszcze bardziej kręta. Wyboje nabiją Wam guzy, serpętyny przyprawią Was o mdłości, a strome podjazdy zedrą do krwi Wasze dłonie i kolana. Ale zawsze na końcu drogi jest ktoś, kto czeka na Wasze przybycie. Czy jest to żona, czekająca na drugiej stronie, czy jest to mąż potrzebujący wsparcia żony. Czy nawet jest to grupa przyjaciół, potrzebująca wspólnoty bardziej niż wcześniej. Tylko dlatego przejeżdżam niektóre drogi. Tą, na pogrzeb Opiego przejechałam tylko ze względu na tych, którzy czekali w Teller-Morrow.

Myśl o Opiem, leżącym w trumnie przyprawiała i nadal przyprawia mnie o mdłości. Sposób, w jaki zginął powoduje we mnie wściekłość. A jednak, pamiętając go jako słodkiego, oddanego, silnego i lojalnego ojca i męża nie mogłam pozostać z boku. Kochałam go jak brata, którego nigdy nie miałam. Nawet, gdy popełniał błędy, nawet będąc głęboko zagubionym, Opie był wspaniałym mężczyzną. A Damon Pope, ten sam, który zlecił zabójstwo Dawn Trager, powinien spłonąć w piekle. Tak bardzo nienawidziłam go tamtej nocy. Jad przesiąkał moje serce, chociaż pękało na pół ze smutku. Opie. Mój kochany przyjaciel został wtrącony do "celi śmierci". Walczył z kolejnymi przeciwnikami aż nie pozostało mu ani trochę siły. Pobili go na śmierć. Na oczach Tiga, Chibsa i Jaxona. To oni cierpieli najbardziej. Oni oraz Lyla. Winstonowie nie byli idealnym małżeństwem, o nie. Ale wiem, że choć była to miłość trudna... Była ona także prawdziwa.

Nim wyłączyła silnik, Eddy westchnęła ciężko. Patrzyła na światła, palące się w klubie i wcale nie czuła się zachęcona. Wiedziała, że musi tam iść. I zazwyczaj z chęcią tam przebywała. Ale pogrzeb Opiego był dla wszystkich trudnym przeżyciem. Wzięła głęboki oddech i wysiadła. 

W środku aż roiło się od ludzi. Wielu przyjaciół klubu, wielu członków innych czarterów, a nawet gangsterzy z zaprzyjaźnionych organizacji. Wszyscy pojawili się, by oddać cześć Winstonowi. Trumna leżała w kaplicy. Eddy wślizgnęła się tam po przywitaniu i złożeniu kondolencji Lyli. 

Widok ciał nigdy nie robił na Eddy wrażenia, ale patrząc na przyjaciela, spoczywającego w trumnie była wstrząśnięta. Nachyliła się do zimnego policzka olbrzyma i ucałowała go. Jedna, samotna łza spłynęła po twarzy barmanki. Żegnała przyjaciela. Nigdy nie płakała przy innych, ale Opie by zrozumiał. Starym zwyczajem, przyjaciele wkładali do trumny przedmioty, bliskie ich sercu i sercu Winstona. Eddy zostawiła mu łzy. Tak rzadkie w jej przypadku, jak rzadki był uśmiech Opa. Piękny i prawdziwy. Takiego go zapamięta.

- Mam nadzieję, że po drugiej stronie odnalazłeś to, czego szukałeś, olbrzymie. – Wychodząc z kaplicy, starała się być jak najbardziej niezauważona. Wpadła jednak na Chucky’ego, który najwyraźniej trzymał się o wiele gorzej niż Eddy. Nic dziwnego. Księgowy doświadczył traumy nie raz w życiu. Utrata kolejnego przyjaciela nie mogła na niego dobrze wpłynąć. Razem stanęli przy barze. Oboje lepiej czuli się jako tło niż pierwszy plan. Do kaplicy najpierw wszedł Jax. I on potrzebował chwili, by pożegnać się z przyjacielem. Eddy miała straszne przeczucie, że Jax żegna się również ze swoją niewinnością. Opie był jego przyjacielem od dziecka. Teraz to dziecko umarło w Tellerze. A kiedy umiera wewnętrzne dziecko, zostaje tylko zgorzkniała i nasiąknięta złem skorupa.

- Do zobaczenia wkrótce, bracie. – Te słowa wyrwały kawałek serca wszystkim zebranym. To pożegnanie, tak proste, tak czyste jedynie wzmocniło obawy Eddy. Klub wszedł za Jaxem. Mignął Juice. Mignął i Tig. Teller zamknął trumnę, a później złapali ją i powolnym orszakiem, wynieśli. Gdy przechodzili przez bar, w górę poszły kieliszki z toastem. Ostatnie zdrowie przyjaciela. Eddy wychyliła alkohol i spojrzała na towarzysza. Chucky patrzył za orszakiem ze smutkiem wyrysowanym na twarzy. Dziewczyna złapała go za rękę. Pochwycił jej spojrzenie, a przez ich twarze przebiegł cień uśmiechu. Chucky ścisnął rękę Eddy, a ona na powrót wiedziała po co tu jest. Po co wszyscy tu byli. Nie po to, by brać. Po to by dawać innym. Tak robi rodzina.

Wyszli za orszakiem na zewnątrz, odprowadzając go do samochodu. Za klubem pojawił się nawet Clay. Przez postrzał musiał być podłączony do tlenu, tak jak Piney za życia. Ironia, nie? Patrzył na trumnę, jakby nie potrafił uwierzyć. Nigdzie natomiast nie było Tary. Dopiero po chwili dołączyła, przyglądając się wszystkiemu z boku. Eddy stanęła przy Lyli, ujmując ramię młodej wdowy. Z drugiej strony objęła ją Gemma. Blada jak ściana, w szczątkowym makijażu i w kiepskim stanie emocjonalnym, blask  gwiazdki porno bardzo przygasł. Nawet jeśli między nimi działo się ostatnio kiepsko, Lyla kochała męża. Oparła głowę na ramieniu Eddy, pozwalając łzom kapać na czarną koszulę przyjaciółki.

- Nie wiem, co bez niego zrobię... – szepnęła bezradnie. Blondynka pogładziła loki wdowy, mówiąc najdelikatniej, jak potrafiła na tak gruboskórną osobę:

- Przetrwasz, Lyla.

Kilka dni później wszystko wydawało się wracać do normalności. Każdy radził sobie z żałobą po swojemu. Klub naszył na kamizelki łatkę „Pamięci Opiego”, Lyla starała się przetrwać, Gemma wracała w końcu do normalności, Eddy natomiast zrobiła sobie kolejny tatuaż. Skrzydło biegnące po przedramieniu. Miało jej przypominać o przyjacielu. O wartościach, w które wierzył. O wolności i braterstwie, za które umarł Opie.

Starała się też jak mogła, by pomóc młodej wdowie. Odwoziła Kenny’ego, Ellie i Pipera ze szkoły. Czasem zawoziła do niej. Odrabiała z nimi lekcje i gotowała obiady, gdy Lyla nie mogła. Dziewczyna pracowała jeszcze więcej, by utrzymać rodzinę. Eddy wiedziała, że nie przyjmie od niej jałmużny, dlatego po cichu dawała dzieciakom kieszonkowe, by chociaż trochę odciążyć wdowę. W smutku i wyjątkowym spokoju, wszystko się kręciło, jak gdyby nigdy nic się nie stało.

Tego wieczoru Eddy odwoziła dzieciaki do Lyli później. Musiała odrobić z nimi lekcje, a Ellie miała później zajęcia tańca. Dopiero po dwudziestej drugiej samochód Eddy wtoczył się na podjazd. Jakie było jej zdziwienie, kiedy zobaczyła Juica, czekającego na schodach.

- Możemy porozmawiać? – Spytał, zadzierając głowę w górę. Eddy otworzyła drzwi, zapraszając gościa ruchem dłoni do środka. Chciał rozmawiać, niech mówi. Próbowała przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz go widziała. Nie potrafiła. Poza kilkoma razami w klubie, trudno było jej przywołać jakąś chwilę razem.

- Nowy tatuaż? – Zauważył, gdy Eddy ściągnęła ramoneskę i podwinęła rękawy koszuli. Znów nie odpowiedziała. Skinęła jedynie głową. Bez pytania przygotowała mu herbatę. Taką samą jak zawsze – zielone paskudztwo. Ze wszystkich cech Juica jego dbałość o wygląd i zdrowie było ostatnią ulubioną na liście Eddy. Stawiając przed chłopakiem herbatę, uniosła brwi w wyczekiwaniu. Chciał usłyszeć, co ma do powiedzenia.

- Chryste, przejdź w końcu do sedna – przewróciła oczami, nie mogąc dłużej wytrzymać wlepionej w nią pary ciemnych oczu.

- To nie takie łatwe. Pamiętasz... pamiętasz, kiedyś powiedziałem, że wszystko ci wyjaśnię. – Juice odruchowo dotknął swojej szyi, na której nie tak dawno widniały sine ślady. – Więc dzisiaj wyjaśnię. Mam dosyć sekretów, które mogą mnie zabić i myśli, które i tak mnie zabijają. Muszę być z tobą szczery. Wysłuchasz mnie i nie będziesz oceniać, proszę?

- Kiedy tylko będziesz gotowy.

- Jestem. Dzisiaj. Muszę, Eddy. Ta sprawa RICO... Szantażowali mnie moim pochodzeniem. Moim czarnym ojcem. To mogłoby mnie zdyskwalifikować z klubu. Więc poszedłem z nimi na ugodę. RICO, żeby zadziałać potrzebuje udowodnienia przeszłej i teraźniejszej działalności kryminalnej. Przeszłą udowodnił Otto, wściekły o romans Bobby’ego z jego żoną. A teraźniejszą miałem być ja. Ten facet, Potter, powiedział, że nawet nie zależy mu na Sons. Powiedział, że chce IRA. Miałem donieść próbkę kokainy, którą przewozimy dla kartelu i Irlandczyków.

- To dlatego siedzicie na zmianę w magazynie Oswalda. Macie tam kokę. Ktoś wam ją robi... Ktoś spoza Charming. Dlatego bajeczka o wypadku z łańcuchami była wygodna. Sam je wykorzystałeś. Bo Miles wcale cię nie zaatakował. On cię zdemaskował – To nie były pytania. Sprawy zaczynały układać się w całość. Eddy zaczynała rozumieć, co się dzieje. Zbyt długo żyła w otoczeniu przemysłu narkotykowego, w otoczeniu kłamstw i przekrętów, by w końcu nie poskładać tego wszystkiego w całość. Nie mogła tylko pozbyć się uczucia, że to wszystko stało się za późno.

- Ludzie Alvareza, meksykanie z Oakland. Majowie robią kokę, a my ją przewozimy. I tak, Miles mnie nakrył. Dlatego próbowałem się zabić. Nie widziałem innego wyjścia. Nigdy bym go nie skrzywdził, Eddy, uwierz.

- Wiem. – Dziewczyna przesiadła się na oparcie fotela, na którym siedział Ortiz. Ucałowała jego gładko wygoloną głowę, przymykając oczy. Fakt, że spodziewała się tych rewelacji wcale nie zmniejszał ich wagi. – Co chcesz zrobić dalej? Z RICO?

- RICO padło. Ja...dałem im tą kokainę, ale nie podpisałem żadnych zeznań. A potem i tak RICO się rozpadło. Potter wyjechał z miasta. Roosevelt oddał mi zdjęcia ojca. Nie ma dowodów na moją... murzyńskość.

- Jesteś w takim razie czysty, słońce. – Eddy uniosła brodę Juica na siebie, uśmiechając się tak, jakby spadł jej ciężar barków. Dziwne było jednak, że Ortiz wcale nie wyglądał na równie szczęśliwego.

- Nigdy nie będę. Jeśli klub się dowie... zabiją mnie.

- Więc musimy się upewnić, że nigdy się nie dowie.

- My?

- Sam w życiu nie wykombinujesz żadnej dobrej intrygi. Jesteś zbyt dobry Juicy. To ja tu jestem geniuszem zła.

- Myślałem, że po tym wszystkim nie będziesz chciała być z kapusiem.

- Czasem za dużo myślisz – Eddy pocałowała chłopaka, tym razem czując ulgę, jaka spłynęła i na niego. – Zawsze będę obok. I zawsze osłonię cię przed każdym. Nawet samym tobą. Ale żadnych więcej sekretów.

- Żadnych sekretów. Jesteś moją kobietą.– silne poderwanie z fotela, uniosło Eddy w powietrze. Ramiona Juica obejmowały ją stabilnie i mocno. Takim chciała go mieć. Blond czupryna poruszyła się w potwierdzającym ruchu. Była tam, gdzie należała. W objęciach Ortiza. Bez tajemnic i ściany między nimi.

- Jestem. 

Obserwując wydarzenia w klubie, Eddy coraz bardziej mocniej dochodziła do wniosku, że wszystko obraca się w gówno. Chłopcy nie potrafili się pozbierać po ciosach, zadawanych im raz po raz. Ostatnie: śmierć Opiego i Piney’go, porwanie Tary, postrzelenie Claya, Rico, kokaina i próba odejścia Jaxa. To wszystko rozdzierało klub od środka. Nie dało się wyczuć już tej beztroskiej pogardy dla niebezpieczeństwa, jaką zastała Eddy, przyjeżdżając do Charming, a które przecież panowało od dekad. Jax, chociaż przywdział plakietkę Prezesa nie potrafił się odnaleźć w nowej roli. Oczywiście, robił wszystko, co mógł, by utrzymać klub na powierzchni, ale przeciwności ciągnęły ich w dół. Od śmierci Opiego Jax zmienił się. Stawał się mężczyzną, którego barmanka nie poznawała. Był bardziej agresywny, okrutny, bezkompromisowy. Momentami nie widziała już w nim Tellera, tylko Morrow.

- Czy oni są w stanie to udźwignąć? – Pytanie Eddy wyrwało się z jej ust nim zdążyła pomyśleć. Nie powinna poddawać w wątpliwość braterstwa Synów przy Gem. Jeszcze gotowa byłaby ją, nieboraczkę, zagryźć.

- Nie wiem, skarbie. – Odpowiedź królowej motocyklistów sprawiła, że na karku Eddy podniosły się włoski. Nigdy wcześniej Gemma nie wątpiła w siłę klubu. W istocie, był on jej życiem. Kochała go ponad wszystko. I nadal starała się spełniać swoją rolę najlepiej jak umiała. Wciąż nosiła na twarzy ślady pobicia, ale ponad to nic się nie zmieniło. Ta sama zadziorna grzywka, ten sam głęboki dekolt tuniki i rurki. Wciąż była niesamowicie pociągająca, a jej siła w dużej mierze brała się z tejże właśnie kobiecości. Ale Eddy widziała, że iskra w jej wielkich, orzechowych oczach przygasała. Dokończyły sprzątanie papierów w jej biurze i rozstały się w tych dekadenckich nastrojach.

- Masz chwilę? – Na podjeździe dziewczynę dogonił Jax. Wyglądał na strapionego. Nie zamierzała więc odmawiać. Podejrzewała, że chodziło o problemy z Tarą. Odkąd wróciła ze szpitala między małżeństwem zaczęło się źle dziać. Spodziewała się pogawędki przy kawie i papierosie, dlatego zdziwienie Eddy nie było małe, gdy otrzymała kask. Włożyła go  i ruszyła z Jaxem w nieznane.

„Anarchizm: termin oznaczający wyzwolenie ludzkiego umysłu spod władzy religii, wyzwolenie ludzkiego ciała spod władzy posiadania, wyzwolenie od łańcuchów i ograniczeń rządów. Oznacza porządek społeczny, bazujący na wolnych zgrupowaniach wolnych indywiduów.” – ten cytat ukazał się oczom Eddy, gdy harley Tellera zatrzymał się pośrodku skalistej autostrady. Ściągnęła kask i zeszła z motoru. Niewiele rozumiejąc, dziewczyna podeszła do skały, na której wymalowano czerwoną farbą te słowa i dotknęła rozgrzanej słońcem skały. Kalifornijski wiatr ochładzał powietrze, ale słońce przyjemnie dogrzewało.

Odwróciła się w stronę Jaxa z pytaniem, malującym się na twarzy. Blondyn z założonymi rękoma przyglądał się przyjaciółce, opierając się o motor. Przez chwilę kontemplował słowa na skale. Wkrótce wyjaśnił, że to w tym miejscu zginął jego ojciec, jeden z dziewiątki założycieli, John Teller.

- To dlatego to wszystko robię. Dlatego wciąż tu tkwię, chociaż powinienem zabrać Tarę i dzieciaki i spadać zaraz po jej wypadku. Ale te słowa... to moje dziedzictwo. Wciąż w to wierzę. Muszę w to wierzyć. To wszystko, co mi zostało... – Jax założył okulary słoneczne na głowę, by te przytrzymywały długawe kosmyki jego włosów. Wbił wzrok w Eddy, jakby próbując zmusić ją, by i ona dostrzegła wagę tego cytatu. Przyjaciółka skupiła się natomiast bardziej na nim samym. Włożyła ręce w kieszenie szortów, wzruszając lekko ramionami.

- Brzmisz jakbyś chciał przekonać sam siebie, Jax. – stwierdziła ostrożnie. Nie do końca wiedziała jak postępować z „nowym” Jacksonem. Widząc jego zmarszczone brwi i pełną zaprzeczenia minę, wskazała głową na napis za plecami. – To piękna idea. Też chcę w nią wierzyć.

- Wiem, że się pogubiłem. Śmierć Opiego, wypadek Tary, nie umiem tego określić, ale muszę poskładać siebie do kupy. A przecież jestem Prezesem SAMCRO. Oczy wszystkich czarterów są skierowane na mnie. Może rzeczywiście musiałem tu przyjechać, żeby przypomnieć sobie samemu, dlaczego siedzę u szczytu tego stołu.

- Możesz być najlepszym Prezydentem w historii. Masz możliwości.

- Wystarczy mi, jeśli przepchnę nas razem przez ten kryzys. Ale nie mogę mieć wątpliwości. Tara jest ich wciąż pełna. Stoi za mną murem, odmawia wyjazdu. Ale czuję jej niemy wyrzut za to, co jej się przytrafiło. I słusznie. Nawet moja matka – widzę, że i ona się boi. A ty jesteś ostatnią osobą, która wierzy w to, co ja. – Znów rozmawiała ze swoim przyjacielem. Znów był tym facetem, którego znała. Mądrym i wrażliwym. Widział i czuł więcej niż inni. Miał w sobie zmysł prawdziwego Syna. Trochę romantyczny, trochę zagubiony. Ale rozumiała. Rozumiała dziedzictwo Johna Tellera doskonale. Dzięki tej wycieczce zrozumiała też czym stoi klub. To była ważna lekcja historii i jej przekładu na teraźniejszość. Jax objął ramię przyjaciółki, wpatrując się jeszcze chwilę w czerwone litery. Przerwał ciszę słowami, których Eddy miała nie zrozumieć jeszcze przez długie miesiące:

- Chciałem, żebyś to przeczytała. Jesteś silna i cokolwiek się stanie z resztą świata, ty zaniesiesz tą myśl dalej.

- Kolejny filozof? Juice przyprawia mnie o gęsią skórkę. Ty mnie przerażasz jeszcze bardziej. – Eddy zmarszczyła nos, spoglądając na przyjaciela spod rozwichrzonej blond czupryny. Jax uśmiechnął się rozbawiony, zarządzając powrót.